30 سر موش صحرایی به گروه های کنترل، کورکومین و نانوکورکومین تقسیم شدند. کلیه حیوانات داروی کارسینوژنیک آزوکسی متان (15 mg/kg, s.c) را هفته ای یک بار و به مدت دو هفته متوالی دریافت کردند. حیوانات در گروه های کورکومین و نانوکورکومین تا هفته 22 (از دو هفته قبل از تزریق آزوکسی متان تا 14 هفته بعد از آخرین تزریق آزوکسی متان) به ترتیب کورکومین 2/0 درصد و نانوکورکومین را دریافت نمودند. در پایان مطالعه، کولون حیوانات خارج و تحت مطالعه هیستوپاتولوژی و ایمونوهیستوشیمی قرار گرفت. یافته ها: تغییرات سیتولوژیک و مورفولوژ‍‍‍‍‍‍‍‍‍یک در گروه نانوکورکومین به لحاظ آماری با گروه کنترل و کورکومین دارای تفاوت معنی دار بوده و شدت تغییرات در گروه نانوکورکومین نسبت به دو گروه دیگر به مراتب کمتر بوده است (05/0>p). در مطالعه ایمونوهیستوشیمی، میزان بیان مارکرaqp5 در گروه نانوکورکومین نسبت به گروه های کنترل و کورکومین کاهش پیدا کرده است (05/0 >p ). همچنین بروز مارکر baxدر سلول های اپی تلیالی کولون درگروه نانوکورکومین نسبت به دو گروه دیگر کاهش قابل توجهی نشان داد (05/0 >p ). نتیجه گیری: نتایج نشان می دهد که تا حدودی مشکل اصلی کورکومین را می توان با الحاق نانوذره های مناسب برطرف نمود و این عمل می تواند راه کار مهم و مطمئن در مصرف این فرآورده طبیعی و ارزان قیمت در پیشگیری و درمان بیماریهای صعب العلاج باشد.