حکمت عملی بدون شک مهمترین دغدغ? فلسف? فارابی است. نتیج? واحدی که از کتب متعدد فارابی دربار? حکمت عملی بدست می آید، تأکید بر نقش أنبیاء و فیلسوفان در این عرصه است. فیلسوف و نبی با ورود به این عرصه و دست اندازی به ابعاد و زوایای حکمت عملی، در استکمال و غنای آن می کوشند. پرسشی که در این رساله ( با استفاده از روش کتابخانه ای – توصیفی ) به دنبال پاسخ آن هستیم این است که: فیلسوف و نبی چه جایگاهی در حکمت عملی داشته و چگونه در جنبه های مختلف آن نقش آفرینی می کنند؟ از منظر فارابی حکمت عملی زمانی منجر به سعادت می شود که در هر دو جنب? بیان و إجراء آن با موفقیت عمل کنیم. اهمیت این دو جنبه از حکمت عملی، و نقش کلیدی که در سعادت افراد جامعه دارند طلب می کند که کامل ترین افراد اجتماع به این دو بپردازند. به همین دلیل لازم است نبی و فیلسوف که در عالی ترین مرتب? انسانی قرار دارند، این امور را به عهده گرفته و با استعانت از وحی در آنها نقش آفرینی کنند. در این میان، «نبیِ فیلسوف» و «فیلسوفِ نبی» به عنوان رئیس اول یا رئیس تابع مماثل، به ریاست مدینه انتخاب شده، با وضع دین و نوامیس به بیان حکمت عملی برای توده ها پرداخته و با به دست گرفتن رهبری اجتماع، حکمت عملی را إجراء و آن را در جامعه گسترش می دهند. در مرتب? بعد و زمانی که دو رئیس اول وجود نداشته باشند، «حاکمان فیلسوف» به عنوان رئیس مدینه انتخاب می-شوند و با اندکی تفاوت نسبت به دو رئیس قبلی، در بیان و إجراء حکمت عملی می کوشند.