پروین اعتصامی بی تردید بزرگ ترین شاعر زن ایرانی است که در طول تاریخ ادبیات پارسی ظهور نموده است.اشعار پروین از لحاظ فکر و معنی بسیار پخته و متین است . او در سرودن هر شعری به دنبال یک اندیشه ی ژرف ، شگرف و عرفانی رفته است و وجود این شاعر هنرمند لبریز از عشق است،عشقی که موجب نظام فکری او بوده و انسجام و استحکام سخن او را سبب شده است. این پژوهش بر آن است تا نگاه مهر آمیز پروین به جهان هستی را با روش تحلیلی-توصیفی مورد بررسی قرار دهد و نتایج تحقیق نشان می دهد عشق که زیربنای زندگی بشر در جامعه است و انسان در سایه ی آن به تکامل می رسد مشتمل بر سه مقوله ی مهم «عشق به حق، عشق به هم نوع و عشق به طبیعت» است این موضوعاتی است که پروین اعتصامی به آن پرداخته است. چنان که مهرورزی او به حق از باورهای دینی و مذهبی به خوبی نمایان است از سوی دیگر زبان پروین حاکی از مهرورزی او نسبت به انسان هاست. اوست که همه را به عدالت فرامی خواند.و عشق او عشق حقیقی است و مجازی نیست که به حق می پیوندد.