زندان، اصلی ترین مجازات جهان امروز است. در کنار ضرورت توجه به افزایش نرخ ورودی زندان های کشور، توجه به افرادی که از این زندان ها خارج می گردند نیز بسیار حائز اهمیت است. عوامل متعددی در ارتکاب مجدد به جرم افراد آزاد شده از زندان دخیل هستند، اما یکی از مهمترین این عوامل را می بایست در وضعیت نظام های حمایت های اجتماعی این افراد جستجو کرد. تحقیق حاضر، براساس روش پیمایش و با اجرای پرسشنامه محقق ساخته به بررسی وضعیت نظام های حمایت اجتماعی افراد آزاد شده از زندان پرداخته و رابطه آن را با گرایش به تکرار جرم مورد آزمون قرار داده است. نتایج بدست آمده از نرم افزار spss و با استفاده از آزمون های ضریب همبستگی پیرسون، رگرسیون چند متغیره و تحلیل مسیر نشان می دهند که بین وضعیت نظام های حمایت اجتماعی افراد آزاد شده از زندان با افزایش یا کاهش گرایش به تکرار جرم آن ها رابطه وجود دارد. بطوری که، هر چقدر افراد آزاد شده از زندان، از نظام های حمایت اجتماعی مطلوب تری برخوردار باشند و ساختار حمایتی این نظام ها انسجام و پیوستگی بیشتری داشته باشد و عملکرد حمایتی آن ها کارآمدتر باشد، به همان نسبت گرایش به تکرار جرم در این افراد کاهش می یابد. همچنین، بین پیوستگی اجتماعی و التزام اجتماعی با گرایش این افراد به تکرار جرم نیز رابطه وجود دارد. بطوری که، هر چقدر پیوستگی و التزام اجتماعی بیشتری در بین افراد آزاد شده از زندان وجود داشته باشد گرایش آنان به تکرار جرم کاهش می یابد و با کاهش این پیوستگی و التزام اجتماعی گرایش آنان نیز افزایش می یابد. بنابراین، هر گونه مداخله اجتماعی در بهبود وضعیت نظام های حمایتی و همچنین، افزایش پیوستگی و التزام اجتماعی افراد زندانی در پروسه آزادی آنان از زندان و به ویژه، پس از رهایی از زندان می تواند موجبات کاهش نرخ تکرار جرم را در بین این افراد فراهم سازد. بر این اساس، مددکاران اجتماعی می توانند براساس الگوی حمایتی خاص خود و با انجام مداخله های حرفه ای لازم نقش به سزایی را در این زمینه ایفا نمایند.