هدف این تحقیق، بررسی کنش زیارت و فهم تجربه زیارت از منظر کنشگر، تفهم کنشگران و مفهوم پردازی پیرامون زیارت است؛ که با استفاده از روش تحقیق کیفی و شیوه نظریه مبنایی، به ژرفانگری و معناکاوی این کنش پرداخته است. داده های تحقیق از طریق مصاحبه های عمیق به دست آمده و از روش مشاهده نیز به عنوان تکنیک کمکی استفاده شده است. در این تحقیق الگوی پارادایمی زیارت با توجه به پدیده محوری حضور در حرم امام رضا(ع)، زمینه، شرایط میانجی و علّی، استراتژی های کنش زیارت و پیامدهای آن بررسی شده است. در نتیجه طی دست یافتن به مفاهیم و مقولات متعدد از درون داده ها و تجزیه و تحلیل های گسترده با محوریت داده ها، الگوی دینداری ایرانیان به عنوان عاملی مهم در شکل گیری بینش فرد به زیارت و نهایتا درک وی از زیارت، به دست آمده است. در واقع با تجزیه و تحلیل داده ها، الگویی از دینداری و زیارت در دو دسته کلی و هفت نوع: مکتبی، سنتی، روشنفکرانه، شبه روشنفکرانه، مناسکی، مناسبتی و نوظهور بازشناسی شده اند. همچنین مفهوم هجرت، در توضیح زیارت امام رضا(ع) نزد ایرانیان؛ به دست آمده است.