به دنبال افزایش بیرویه و گستردگی ناهمگون جمعیت در پهنه شهری و افزایش سفرها با اتومبیل شخصی به تبع آن، افزایش آلودگی زیستمحیطی به سبب استفاده از سوختهای فسیلی، متخصصین را برآن داشت تا ایده و الگوی توسعه حمل و نقل محور را به منظور کاهش استفاده از اتومبیل شخصی، افزایش بهرهوری ناوگان حمل و نقل عمومی، تشویق پیادهروی و احیاء مراکز شهری در الگویی فشرده و با کاربری مختلط مطرح نمایند. هدف این پژوهش تأثیر ایجاد سیستم اتوبوس سریعالسیر به عنوان توسعه حمل و نقل محور بر کاهش آلودگی هوا است. بنابراین، پس از بررسی مبانی و رویکردهای توسعه حمل و نقل محور و تأثیر آن بر سفرهای درونشهری، با استفاده از مدل emme/2 و ضرایب انتشار، آلایندههای تولیدی وسایل نقلیه و حجم جابجایی مسافر، سرانه آلاینده تولیدی وسایل نقلیه به حجم مسافر جابجا شده را دو سناریوی قبل از اجرای سیستم اتوبوسهای سریعالسیر و بعد از اجرای آن استخراج و تحلیل شده است. بر این مبنا و روش سنجش میزان انتشار آلایندهها نتایج حاکی از آن است که آلایندههای تولیدی کاهش، حجم مسافر جابجا شده افزایش و زمان سفر کاهش یافته است.