پری جایگاه مهمی در خلق تصاویر شاعرانه و همچنین کارکردی مهم و پربسامد در داستان های حماسی و غنایی و عامیان? ایرانی دارد. پیش از آیین زرتشت پری، ایزدبانویی بود که به دلیل کامجویی، باروری و زایش ستایش می شد. در آیین زردشت و متون پیش از اسلام، به موجودی پلید و کارگزار اهریمن تبدیل می شود که با برخورداری از زیبایی و افسون و جادو آدمی را می فریبد. اما هرگز چهر? زیبا و دوست داشتنی خود را در ذهن و زبان انسان ها از دست نمی دهد. این دوگانگی و هم چنین سیر تطوّر چهره و کارکرد پری در متون نظم و نثر ادبی ایران، نکات تازه و مهمی پیش روی محقق ادبی می گذارد. این پژوهش به بررسی چهره و کارکرد پری از اوستا و برخی متون پهلوی پیش از اسلام و نیز متون برخی از متون نظم و نثر ایران تا قرن هشتم می پردازد و ویژگی های آن را برمی شمارد و سیر تطوّر آن را نشان می دهد.