مبحث مجازات به عنوان یکی از مهمترین مباحث مطرح در فقه، امروزه جدل برانگیزترین موضوعات حقوق ایران است. حقوق ایران به تبع از فقه اسلامی، طیف وسیعی از مجازاتهای بدنی و شدید جسمی را در نظام حقوقی خود به رسمیت شناخته است که امکان و عدم امکان تجدیدنظر در آنها امریست که در باب آن مباحث مختلف مطرح گردیده است. از یک طرف جامعه ی ما امروزه بدلیل عدم کارآرایی لازم دیگر اجرای چنین مجازاتهایی را نمی پذیرد. و از طرف دیگر جامعه ی جهانی مجازاتهای بدنی و خشن را حتی اگر به صورت حکم دادگاه و بر مبنای مقررات قانونی باشد، مجازاتهای بی رحمانه و غیر انسانی دانسته و ممنوعیت آنها را در میثاق بین المللی مدنی و سیاسی وتفسیرهایی که کمیته ی حقوق بشر از موارد آن می نماید وارد کرده و همواره ایران را به مجازاتهای خشن بدنی متهم نموده و اعمال این مجازاتها را در ردیف شکنجه محسوب داشته و محکوم می نماید. اجرای این مجازاتها در عرصه ی جهانی نیز موجب وهن اسلام و نظام اسلامی می شود که حفظ قداست آن از اوجب واجبات است. اتخاذ یک سیاست جنایی مفید اقتضا می کند که در برخورد با جرم ومجرم به جای توسل به خشونت و کیفر با ریشه های فرهنگی ،اجتماعی و اقتصادی آن مقابله شود تا با از بین بردن علل و عوامل ار شکل گیری فکر مجرمانه و تصمیم به ارتکاب جرم جلوگیری شود. این رساله با تأکید بر دو عنصر زمان و مکان و با توسل به احکام ثانویه و احکام حکومتی و بدون تقدس زدایی از احکام اولیه سعی در بیان این مهم دارد که امروزه بعضی از مجازاتهای شرعی قابلیت اجرا نداشته و چه بسا بتوان راهکارهای موثرتر و مفیدتری ارائه نمود.