با روند رو به رشد فناوری ساخت مدارهای مجتمع و افزایش تعداد اجزاء درونی آنها، نویز همشنوایی و تاثیر آن بر صحت سیگنال بیش از پیش نمایان شده است. افزایش تعداد اتصالات و مشکل تر شدن مسیله مسیریابی، طراحان را بر آن داشته که برای حل مسیله نویز به مراحل بالاتر چون جایابی رجوع کنند. روش های معمول در این مرحله تلاش دارند تا از طریق کاهش تراکم شانس وقوع همسایگی و در نتیجه نویز را کاهش دهند. روش های مذکور مسیله نویز را مستقیما هدف قرار نداده اند. پس از مرحله جایابی، اطلاعات دقیقی راجع به مسیر اتصالات و در نتیجه خازن همسایگی سیم های مجاور موجود نیست. لذا برای محاسبه نویز در این مرحله نیازمند تخمین های مناسبی از این عوامل هستیم. ارایه تخمین مناسبی از همسایگی اتصالات پیش از مسیریابی جزیی مستلزم داشتن اطلاعاتی چون طول تقریبی تکه سیم های افقی و عمودی متعلق به هر اتصال است. در این رساله برای استخراج طول این تکه سیم ها یک روش تحلیلی مبتنی بر احتمال ارایه شده است. نتایج استفاده از این روش در محاسبه احتمالی خازن همسایگی و استفاده از آن در محاسبه نویز همشنوایی، نشان دهنده افزایش نرخ شناسایی نتهای در معرض نویز می باشد. به علاوه استفاده از نسخه هدایت شده این روش منجر به افزایش تشخیص های درست شده است در حالی که از میزان تشخیص های اشتباه آن به مراتب کاسته شده است. همچنین برای کاهش نویز در مرحله پس-جایابی در این رساله روشی مبتنی بر اعمال تغییرات محلی ارایه شده است که از نقشه نویز حاصل از تخمین های نویز برای شناسایی مناطق مستعد نویز استفاده می کند. استفاده از روش مذکور منجر به کاهش موثر نویز در سطح تراشه شده است. در ادامه روش پیشنهادی برای تغییر جایابی و مسیریابی کلی به صورت همزمان منجر به کاهش بدترین فاصله نویز در نت های نویز بحرانی شده است.