با توجه به توسعه روزافزون زیرساختارها در کشور ایران و به تبع آن گسترش طرح های عمرانی نیاز به افزایش بازدهی پروژه ها و نیز توجه به انسان و حفظ محیط زیست در جهت دستیابی به توسعه پایدار امری انکارناپذیر و الزامی می باشد. به خصوص اینکه در بخش سوم قانون برنامه چهارم توسعه به توسعه سلامت، امنیت انسانی و عدالت اجتماعی تاکید فراوان شده است. لذا در این تحقیق با در نظر گرفتن بستر فرهنگی موجود در ایران و بررسی استانداردهای مختلف به تدوین ساختاری منسجم جهت پیاده سازی نظام مدیریت یکپارچه hse می پردازیم. این نظام میتواند باایجاد بستر فرهنگی خلاق و نگرشی نو و سیستماتیک به تبیین تاثیر متقابل عوامل بهداشت ایمنی و محیط زیست بپردازد و از این طریق نواقص مخاطرات بالقوه حوادث و مشکلات را بطور نظام مند مورد ارزیابی قرار داده و روش های مبتنی بر پیشگیری را ارایه می نماید. در این تحقیق علت شکل گیری سیستم مدیریت بهداشت ایمنی و محیط زیست (hse) مورد مطالعه و ارزیابی قرار گرفته و چالشها و عواملی که موجب عدم استقرار صحیح این سیستم میباشند بیان شده است ابتدا مطالعات کتابخانه ای و اسنادی در مورد مفاهیم فرهنگ hse به عنوان اصلی ترین چالش صورت گرفت. سپس تحقیقات میدانی گسترده ای به منظور شناسایی این چالش و راهکارهای بهبود آن از طریق جمع آوری نظرات مدیران و شرکت در جلسات مرتبط صورت گرفت و در نهایت با تهیه و ارایه پرسشنامه نظرات دست اندرکاران جمع آوری و مورد تحلیل و تفسیر قرار گرفت. از طریق نتایج بدست آمده مدلی به منظور بهبود فرهنگ hse ارایه شد.