نظام طاغوتی به نظامی گفته می شود که از حد و مرز خود تجاوز می کند، و استبداد، استکبار و استیلا، از جمله ویژگی های آن است. چنین نظامی از نظر آموزه های دین اسلام، فاقد مشروعیت است. زمینه های اعتقادی پیدایش نظام طاغوتی شامل مواردی از قبیل باور به جدایی دین از سیاست، ساده انگاری و احساس کاذب استقلال می باشد. از نظر اخلاقی نیز دنیاگرایی، نادانی و غفلت می تواند زمینه نظام طاغوت باشد. همچنین زمینه های اجتماعی و سیاسی مانند راحت طلبی، سکوت در برابر جنایات، ترس از طاغوت، ثروت اندوزی، استکبار، برتری جویی و نفاق نیز می تواند موجبات شکل گیری یک نظام طاغوتی را فراهم سازد. این نظام ها برای رسیدن به اهداف خود، به تحریف حقایق، زور و تهدید، ایجاد جنگ روانی، استفاده از اهرم های مبارزاتی مانند تحریم اقتصادی، حمله نظامی، ترور مبارزان انقلابی، و تهاجم فرهنگی، متوسل می شوند. نظام طاغوتی باعث طغیان، استبداد در روابط اجتماعی و بردگی همه جانبه در اجتماع شده، رشد و شکوفایی فکری را از فرد می گیرد، و او را دچار خود کم بینی می کند. از لحاظ فرهنگی نیز دوری از دین، انحراف جنسی و ذلت را به همراه دارد، و فساد اقتصادی و به دنبال آن فقر و گرسنگی را بر جامعه تحمیل می کند. مردم موظف هستند از طریق ترک همکاری با نظام طاغوتی، ایجاد وحدت، امر به معروف و نهی از منکر، صبر و پایداری در برابر سیاست های ظالمانه، جهاد و مهاجرت، به مبارزه با چنین نظام هایی برخیزند. فرجام نظام های طاغوتی در این دنیا املاء و استدراج الهی، و در نهایت فروپاشی و شکست است. علاوه بر این، طاغوتیان در آخرت نیز اهل دوزخ و دور از رحمت الهی بوده، و همیشه در آتش خواهند ماند. قرآن کریم حاکمیت را حق مخصوص خداوند و کسانی می داند که اذن الهی را دارا هستند. خداوند این حق را به انبیا و اولیای خود داده، و نمونه هایی از این نوع حکومت الهی را می توان در تاریخ مشاهده کرد.