اشاره به دو دیدگاه با اختلاف وسیع است. البته در برخی موارد اشتراک هم دارند اختلافات تا حدی است که شیعه امامیه را از اصول دین واهل سنت از فروغ دین می دانند. شیعه امامیه برای مقام امامت سه معنا معتقداند. شان اول امام رهبری اجتماع ریاست عامه سیاسی و انتظامی اجتماع میباشد. امامیه حکومت و ریاست و رهبری جامعه اسلامی را یکی از شاخه های امامت می دانند امام وظایفی را به عهده دارد که یک شیعه آن حکومت است. شان و مقام دوم امامت تبین و تشریح مسائل و معارف الهی است پس امامت طبق نظریه امامیه همان استمرار نبوت است. شان و مقام سوم امامت مقام ولایت و خلیفه الله بودن امام است. امامیه معتقدانه که هیچ وقت زمین از حجت خدا خالی نمی ماند. ولی اهل سنت امامت را یک مقام اجتماعی می دانند و امام را فقط برای امور اجتماعی و حکومت می خواهند. برای امام وظایفی بیان کرده اند که همه وظایف حکومتی و اجتماعی اند. به اعتقاد اهل سنت امام برای بیان شریعت نیست. مقام امامت را در حد یک حاکم می دانند. همین طور شیعه امامیه متعقدند که امام با انتصاب از طرف خداوند تعالی تعبین می شود و هیچ راهی دیگر وجود ندارد اما اهل سنت چندین راه را برای انتخاب امام ارایه کرده اند. با بررسی راههای اهل سنت برای انتخاب امام معلوم شده است که اختیار و استخلاف و شورا که عمده طرف اهل سنت بودند از طرف شریعت معین نشده و از لحاظ عقل و نقل باطل اند. و راه ثواب همین راه نص من الله تعالی است و راههای دیگر برای تعیین خلیفه باعث به انحطاط کشاندن مقام خلافتند بالتبع جامعه اسلامی شدند که بعد از خلافت عثمانی سکولاریسم جای خلافت را گرفت.