نوشتار حاضر به تشریح دیدگاه های فقهی فقهای شیعه و اهل سنت در احکام غنا و موسیقی حرام و مصادیق حرام و مجاز آن می پردازد و استثناهای غنا از منظر فقه امامیه و مذاهب اربعه اهل سنت را بیان می کند. نویسنده نخست تفسیری از مفهوم غنا در لغت، اصطلاح، فرهنگ قرآن و روایات ارائه داده، سپس تفاوت غنا با موسیقی و صدای مطرب و مرجّع و مصادیق غنا را بررسیده و دیدگاه های مختلف در مصداق غنا را تحلیل می کند. آن گاه اقوال فقهای شیعه را در زمینه حکم شرعی غنا منعکس ساخته و دو دسته از فقها، یعنی یک دسته که قائل به حرمت ذاتی غنا هستند، همراه با ادله قرآنی، روایی و اجماع آنان و همچنین گروهی دیگر که قائل به عدم حرمت ذاتی غنا هستند، همراه با دلیل هاشان ذکر می کند. سپس دیدگاه های فقهای اهل سنت (مذاهب چهارگانه) را بررسیده و قائلین به حرمت ذاتی و عدم حرمت ذاتی غنا را تشریح کرده و آرای ائمه مذاهب چهارگانه را شرح می دهد. در فصول بعدی این نوشتار، موارد استثنای غنا از منظر فقهای شیعه و اهل سنت و موارد اجماعی جواز آن مانند غنا در مجالس جشن و عروسی ها، غنا در قرائت قرآن بررسی گردیده و ادله آن ها نیز از لحاظ فقهی تحلیل می شود. نویسنده همچنین جواز "حداء" یعنی خواندن آواز با صدای دلنشین را از منظر فقهای فریقین، امری قطعی تلقی کرده است. وی در پایان نوشتار حاضر به صورت اختصاصی نظریات فقهای شیعه را بر جواز غنا در مراثی امام حسین( مطرح کرده و مراثی آن حضرت و استفاده از آلات موسیقی را موضوعاً از حکم غنا خارج دانسته و آثار و نتایج منفی نفسانی آن را نیز از دیدگاه فقهای اهل سنت مطرح می سازد.