از مسائل مهمی که در حیطه آموزش و پرورش کودکان استثنایی مطرح است، توجه به رویکردهای آموزشی مناسب در این زمینه می باشد. از این روهدف از این مطالعه، بررسی مبانی نظری رویکرد های تربیتی(جداسازی، عادی سازی وآموزش فراگیر) در حوزه تعلیم و تربیت کودکان استثنایی است که برای تبیین مبانی نظری از مستندات تاریخی، فلسفی، روانشناسی، قوانین بین المللی و... بهره گرفته شده است. روش پژوهش از نوع بنیادی و بصورت توصیفی- تحلیلی می باشد، که در حیطه پژوهش های کیفی قرار می گیرد. و برای این کار از تجزیه و تحلیل اسناد مانند: محتویات نوشتاری، کتب، مقالات و پایان نامه ها و پایگاههای اطلاعاتی استفاده شد. نتایج این پژوهش نشان می دهد که مبانی نظری رویکرد جداسازی در آموزش و پرورش استثنایی متأثر از دیدگاه مدرنیسم، مکاتب روانشناسی رفتارگرایی و شناخت گرایی، متخصصان تعلیم و تربیت و الگوی پزشکی می باشد و مبانی نظری رویکرد عادی سازی از نگاه فلسفی و روانشناسی متاثر از مکتب انسانگرایی و به لحاظ حقوق انسانی نشأت گرفته از قوانین بین المللی است و مبانی نظری رویکرد آموزش فراگیر متأثر از دیدگاه پست مدرن، ساخت گرایی و اعلامیه ها و تلاش های نهاد های اجتماعی می باشد. و با عنایت به وضعیت اقلیمی کشور و کمی پوشش تحصیلی دانش آموزان استثنایی و به ویژه محروم ماندن دانش آموزان استثنایی ساکن روستاها از آموزش رسمی، رویکرد تلفیقی- فراگیر به عنوان رویکرد مناسب انتخاب می شود.