جوامع اسلامی برای شفاف شدن مسیر سیاست گذاری های توزیعی، دست کم از دو منظر به تابع رفاه اجتماعی نیازمند هستند: یکی برای تنظیم رهنمودهای الهی در قالب شفافی مانند تابع رفاه و دیگری برای به حساب آوردن مواردی که اسلام تصمیم گیری آنها را به افراد واگذار نموده است. این رساله که بطور عمده به جنبه ی دوم نطر دارد، ویژگی های لازم برای راه یابی ترجیحات اجتماعی مسلمین به توابع رفاه اجتماعی را عقلانی و قطعی بودن آنها و توجه به بهره مندی همه ی افراد از مواهب الهی در سیر تکاملیشان می داند. این رساله در باره ی ماهیت تابع رفاه برآمده از این ترجیحات اجتماعی نیز دو یافته ی اصلی دارد: یکی این است که بجای مطلوبیت، دو متغیر توانمندی و انگیزه ی تکاملی را محور توزیع رفاه می داند و دیگری به معیار رتبه بندی رفاه میان افراد جامعه مربوط می شود که کاهشی بودن رفاه نهایی اجتماعی از دو متغیر توانمندی و انگیزه را به عنوان معیار معرفی می کند. با توجه به این معیار هر چه ناتوانان توانمندتر شوند و هر چه به افراد کم انگیزه تر رفاه انگیزه ساز بیشتری توزیع شود، ارزش نهایی اجتماعی رفاه کمتر خواهد شد.