یکی از مسایل بسیار مهم حقوق امروز، مسئولیت مدنی مجموعه ی درمانی است که قانون مدنی و قانون مسئولیت مدنی 1339 نسبت به آن مواضع روشنی را اتّخاذ ننموده اند . این در حالی است که احترام به بیمار و دفاع از حقوق انسان به منظور اطمینان از اینکه در مواقع بیماری و به ویژه در فوریّت های پزشکی بدون تبعیض سنّی و جنسی و دارا بودن قدرت مالی از جسم، جان و سلامت او مراقبت کافی به عمل آید و در محیطی سرشار از احترام و با کیفیت مطلوب ارائه شود، به عنوان منشور حقوق بیمار شناخته شده است.امّا در این میان اگر قصور خدمت یا ارتکاب عمل اشتباه در برنامه ریزی یا اجرا، باعث یک نتیجه ی ناخواسته شود و خساراتی را پدید آورد ، بی شک چنین پاسخی شایسته ی انتظار بیماران نیست . علیرغم متفاوت بودن نوع عملیات یک پزشک با سایر حرف وابسته ، مبنا در فرض مسئولیت ( تقصیر مفروض) برای هر دو گروه یکسان است. متأسفانه با وجود افزایش حوادث پزشکی، رویه قضایی حاکم بر مراجع صالح به رسیدگی و بیمه مسئولیت مدنی پزشکی و پیراپزشکی هیچ گاه نتوانسته اند کاملاً پاسخگوی جبران خسارات وارده به بیماران باشند. با توجّه به اینکه در نظام حقوقی ایران، تاکنون در زمینه مسئولیت های پزشکی به جز چند ماده محدود در قانون مجازات اسلامی که از فقه اقتباس شده است ، قانون خاصّی به تصویب نرسیده ، لازم است مقرراتی به تصویب برسد و بر این اساس اصلاح و تغییر نظام مسئولیت مدنی پزشکی ضروری به نظر می رسد.