این پژوهش به تحلیل نابرابری سطوح توسعه یافتگی شهرستان های گیلان پرداخته است.در این پژوهش 6 معیار:1.جمعیت2.اشتغال و سرمایه گذاری بخش صنعتی3.آموزشی- فرهنگی4.بهداشت و درمان5.مسکن 6. راه و ارتباطات و 21 زیر معیار مربوطه انتخاب شده اند و 16 شهرستان استان گیلان بر اساس سرشماری نفوس و مسکن سال 1390 بر این اساس رتبه بندی شده است.روش به کار گرفته شده در این پژوهش مدل تاپسیس (topsis) می باشد که در مرحله ی سوم از مراحل هفت گانه ی این مدل،از تکنیک ((ahpبه منظور اعمال نظر کارشناسان برای وزن دهی معیارها و زیر معیارها استفاده شده است.در انتها به منظور طبقه بندی شهرستان ها درسه دسته ی محروم،نیمه برخوردار و برخوردار از روش تحلیل خوشه ای با کمک نرم افزار spss و گزینه ی k-means cluster analysis استفاده گردیده است.شهرستان های رشت و انزلی به عنوان شهرستان های برخوردار و شهرستان های املش،شفت،فومن و سیاهکل به عنوان شهرستان های محروم استان شناخته شده اند.همچنین بر اساس محاسبه ی ضرایب پراکندگی معیارها،معیار بهداشت و درمان دارای بیشترین نابرابری و معیار مسکن از کمترین میزان نابرابری برخوردار می باشند.این پژوهش در تحلیل نابرابری شهرستان های استان گیلان به این نتیجه رسیده است که دو شهرستان رشت و انزلی،از تمرکز بیشتری در برخورداری از امکانات زیرساختی و ارتباطی به منظور توسعه یافتگی برخوردارند. این دو شهرستان ،قطب های اصلی صنعتی و تجاری استان هستند و این عوامل باعث تمرکز بیشتر دولت بر سرمایه گذاری ها و ارائه ی امکانات و خدمات در این دو شهرستان گردیده است. اما برخی موانع طبیعی در مناطق کوهستانی استان و پراکنش ناهمگون جمعیت در این نواحی بر ایجاد نابرابری ها موثر بوده است.در رفع این مشکلات، شکل گیری و اصلاح محورهای ارتباطی شهرستان های محروم با مسیرهای اصلی استان از اقدامات اولیه و موثر می باشد.همچنین با توجه به اینکه فعالیت غالب استان گیلان کشاورزی است و معضل فصلی بودن این فعالیت یکی از مهمترین عوامل مهاجرت در استان محسوب می شود،توجه بیشتر بر فعالیت کشت دوم می تواند بر ایجاد اشتعال پایدار کشاورزان و همین طور افزایش بهره وری اقتصادی شهرستان های کمترتوسعه یافته ی صنعتی استان و در نتیجه بر کاهش میزان نابرابری ها موثر باشد.