در مسئله ی پرتفوی تک دوره ای، فرض می شود که سرمایهگذار تصمیم به تخصیص دارایی ها برای یک بار و برای n دارایی موجود، در ابتدای دوره ی موردنظر (مثلا یک فصل یا یک سال) و براساس ریسک و روابط موجود بین بازده، در طی آن افق سرمایه گذاری می گیرد. تصمیم گیری فقط یک بار انجام می شود و اجازه ی بازنگری تا انتهای دوره وجود ندارد و اثر تصمیمات بر دوره های بعدی مورد توجه قرار نمی گیرد. در حالی که مسائل پرتفوی چند دوره ای کلی تر هستند به طوری که سرمایه گذار یک رشته تصمیم گیری انجام می دهد که هر تصمیم بر روی تصمیمات بعدی اثرگذار است. هدف پیدا کردن تصمیم گیری برای تخصیص در هر دوره با در نظر گرفتن یک مجموعه از فرصت های تغییر در آینده (در دسترس بودن دارایی ها و ویژگی های ریسک و بازده ی آن ها)، افق سرمایه گذاری باقی مانده، هزینه های معاملات نهایی و دیگر محدودیت ها است. در این پایان نامه به دنبال بهینه سازی سبد سرمایه گذاری چند دوره ای احتمالی میانگین نیم واریانس ارزش در معرض خطر شرطی با در نظر گرفتن هزینه معاملات با استفاده از سه الگوریتم ژنتیک، ازدحام ذرات و الگوریتم ترکیبی ژنتیک و ازدحام ذرات هستیم. همچنین از آن جایی که تنظیم کردن پارامترهای یک الگوریتم تاثیر به سزایی بر روی نتایج الگوریتم دارد از روش تاگوچی برای این کار استفاده کردیم.