زمانی که شهر تنها برای سواره ساخته می شود، عابر پیاده در فضای شهر احساس گمگشتگی و ناامنی می کند. عابر پیاده از هر سو در معرض تهاجم خودروها بوده و حرکت در سطح شهر برای او خطرناک می شود. در چنین شرایطی فضاهای شهری از افراد پیاده خالی می شود. پژوهش حاضر بر روی محله ی سیچان -از محله های قدیمی شهر اصفهان واقع در جنوب زاینده رود و در مجاورت محله ی تاریخی جلفا- انجام گرفته است. معابر این محله به دلیل هم جواری با خیابان های پر رفت و آمد شهری و عدم برخورداری از تسهیلات مناسب جهت استفاده ی عابرین پیاده، به معابری عبوری با میزان زیاد ترددهای فرامحله ای تبدیل شده اند. این پژوهش با هدف کاهش میزان سفرهای غیر ضروری با وسایل نقلیه ی موتوری، ارتقای سطح ایمنی عابرین پیاده در خیابان های محلی، تشویق ساکنان به پیاده روی و استفاده از وسایل نقلیه ی غیرموتوری و ارزیابی میزان پیاده مداری در خیابان های محلی، شاخص هایی تدوین نموده و به کمک آنها ویژگی های کالبدی و فیزیکی موثر در ارتقای حضور پذیری عابران پیاده را در راسته ی اصلی محله ی سیچان مورد بررسی قرار داده است. به منظور تدوین شاخص های ذکر شده، ابتدا پژوهش های مشابه داخلی و خارجی بررسی شده، سپس شاخص ها و معیارهای ارزیابی با یک دسته بندی جدید مطابق با ویژگی های یک محله ی پایدار تدوین شده اند. یافته های پژوهش نشان می دهد توجه به الگوی خیابان ها برای شناسایی مسیرهایی که بیشتر توسط عابرین پیاده مورد استفاده قرار می گیرند و ارتقای جنبه های کالبدی کیفیت هایی چون ایمنی عابرین پیاده، آسایش و زیبایی در آنها و همچنین طراحی معابر با توجه به پراکندگی متناسب کاربری های مختلط و تراکم در یک محله ی مسکونی می تواند حضور هر چه موثرتر پیاده در آن را به دنبال داشته باشد.