هدف از انجام این پژوهش، بررسی تاثیر رفتار درمانی دیالکتیک بر کاهش کارکرد رفتارهای خود- آسیب رسان و افزایش سلامت روان نوجوانان مقیم کانون اصلاح و تربیت شهر تهران بود. این مطالعه آزمایشی و از نوع پیش آزمون- پس آزمون با گروه گواه بود. نمونه مورد مطالعه این پژوهش را 30 نوجوان خود- آسیب رسان 12 تا 18 سال مقیم کانون اصلاح و تربیت شهر تهران تشکیل دادند. نحوه انتخاب گروه نمونه به این صورت بود که ابتدا لیست کلیه نوجوانان که سابقه رفتارهای خود آسیب رسان در پرونده خود داشتند تهیه شد( در زمان انجام بررسی این تعداد 85 نفر گزارش شد)؛ سپس از این تعداد 30 نفر به صورت تصادفی انتخاب شدند که 15 نفر به صورت تصادفی در گروه آزمایش و 15 نفر نیز در گروه کنترل جایگزین شدند. از سیاهه خود گزارشی خود-آسیب رسانی کلونسکی و گلن (2009) و پرسشنامه سلامت روان scl- 25 جهت جمع آوری اطلاعات در پیش آزمون و پس آزمون استفاده شد. بعد از اجرای پیش آزمون ، گروه آزمایش تحت درمان برنامه رفتار درمانی دیالکتیکی به صورت گروهی قرار گرفت. این برنامه در 10 جلسه 90 دقیقه ای و هفته ای 1 جلسه اجرا شد. به منظور تجزیه و تحلیل داده ها علاوه بر روش های آمار توصیفی( طبقه بندی و توصیف اطلاعات) از تحلیل کواریانس در نرم افزار آماری spss استفاده شد. نتایج تحقیق نشان داد که: برنامه رفتار درمانی دیالکتیک به روش گروهی بر کاهش کارکرد رفتارهای خود-آسیب رسان نوجوانان مقیم کانون اصلاح و تربیت موثر است. همچنین نتایج نشان داد که برنامه مداخله بر کاهش کارکردهای درون فردی و بین فردی رفتار های خود-آسیب رسان نوجوانان مقیم کانون اصلاح و تربیت موثر است. این درحالی است که برنامه رفتار درمانی دیالکتیک بر بهبود سلامت روان نوجوانان خود-آسیب رسان مقیم کانون موثر نبود.