هدف از تحقیق بررسی این موضوع است که آیا هنگامی که مدیریت سود با اهداف فرصت طلبانه صورت می گیرد در مقایسه با زمانی که انگیزه ‏های آن غیر فرصت طلبانه است، توانایی اجزای سود در پیش‏ بینی جریان‏های نقدی آتی متفاوت است؟ با استفاده از نمونه ای متشکل از شرکت هایی که اقدام به تجدید ارائه نموده اند و بکارگیری مدل دستیابی به اهداف تعیین شده برای طبقه بندی انگیزه‏ های مدیریت سود در شرکت ها، 83 شرکت (بالغ بر 106 مشاهده شرکت- سال) در نمونه فرصت طلبانه و 216 شرکت (بالغ بر 666 مشاهده شرکت- سال) در نمونه غیر فرصت طلبانه به عنوان نمونه نهایی در دوره زمانی نه ساله (1380- 1388) انتخاب شدند. با بکارگیری رگرسیون حداقل مربعات معمولی و داده‏ های تابلویی و استفاده از آزمون نسبت راستنمایی ونگ، نتایج آزمون فرضیه‏ ها حکایت از آن دارد، برای شرکت هایی که با اهداف فرصت‏ طلبانه اقدام به انتخاب روش های اختیاری حسابداری می‏ کنند، قدرت ‏سود و اقلام تعهدی اولیه (تجدید ارائه نشده) در پیش‏ بینی جریان نقدی آتی، در مقایسه با اقلام تجدید ارائه شده، کمتر است. بر خلاف آن، برای شرکت هایی که با انگیزه‏ های غیر فرصت‏ طلبانه اقدام به انتخاب روش های اختیاری حسابداری می کنند، قدرت پیش بینی‏ کنندگی سود و اقلام تعهدی اولیه تفاوت معناداری با قدرت پیش بینی‏ کنندگی اقلام تجدید ارائه شده ندارد. همچنین نتایج آزمون های اضافی به این گونه بود که، در نمونه غیر فرصت طلبانه کاهشی نتایج حاصل شده با فرضیه کارایی نمایندگی تحت تاثیر محافظه کاری و اشتباه در بکارگیری اصول پذیرفته شده و قوانین مقررات مربوطه مطابقت دارد، با این حال امکان تفکیک اثرات جداگانه هر یک از دلایل ذکر شده برتوان پیش بینی اقلام تعهدی و جریان های نقدی وجود ندارد، در نمونه غیر فرصت طلبانه افزایشی نیز، تفاوت معناداری بین توانایی پیش بینی داده های تجدید ارائه شده و داده‏ های اولیه مشاهده نگردید.