این پایان نامه واکاوی دگرگونی نژادگی در قهرمانان تراژیک و وجود عناصر پوچی در چهار تراژدی بزرگ شکسپیر است. قهرمانان شکسپیری ایستا نیستند بلکه دگرگونی پذیر و پویا می باشند. آنان در مسیر کنش نمایشنامه، به حلقه ی فروردین زنجیر بزرگ هستی فرو می افتند و در این فرود، خرد، انسانیت، بزرگی، هویت و دلاوری، خود را از کف می دهند. فرود آنان که گویای فرو افتادن انسان است، با فروپاشی نظم در کشور و صحنه ی گیتی همراه می شود و این سیر تا پایان نمایشنامه که نظم بر جای خویش آرام می گیرد، دوام دارد. زمان نیز که عنصر مهمی در تراژدی های شکسپیر است، بر اساس اثر آن بر شخصیت های تراژیک، بررسی شده است.هنگامی که قهرمانان تراژیک شکسپیر به فرود افتاده اند، زندگی را پوچ و بی معنا می بینند. این پوچی تنها به تراژدیهای شکسپیر محدود نمی شود. در تاتر پوچی امروز نیز، انسان، زندگی را پوچ و نامفهوم می یابد و اسیر چنگال زمام می گردد. بنابراین، می توان چنین نتیجه گرفت که شکسپیر یکی از پوج گرایان بزرگ در دنیای نمایش است.