چکیده: هدف از انجام این پژوهش،تعیین بررسی اثربخشی آموزش مهارتهای حل مسئله دربهبودسبکهای مقابله ای،آمادگی برای تغییرواشتیاق برای درمان وپیشگیری ازعوددرمعتادین مراجعه کننده به مراکزترک اعتیادشهرستان خاش بود. روش تحقیق حاضر، نیمه تجربی از نوع طرح پیش آزمون- پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری مورد مطالعه، کلیه معتادین مراجعه کننده(500 نفر) به مراکز درمانی خود معرف شهرستان خاش بود که با استفاده از روش نمونه گیری تصادفی ساده، تعداد 30 نفر از آنها (15 نفر گروه آزمایش و 15 نفر گروه کنترل) انتخاب شدند. برای جمع آوری داده ها از پرسشنامه های سبک های مقابله ای لازاروس و فولکمن(1985)، مقیاس مراحل آمادگی برای تغییر و اشتیاق برای درمان میلرو تونیگان (1966)استفاده شد. گروه آزمایش به مدت 8 جلسه 5/1 ساعتی آموزش مهارتهای حل مسئله را دریافت کرد ولی گروه کنترل هیچ گونه آموزشی داده نشد. یافته ها نشان داد که در پس آزمون برای گروه آزمایش، استفاده از سبک های مقابله ای موثرو پیشگیری از عود به طور معنی داری ازگروه کنترل بود.از میان خرده مقیاس های پرسشنامه مقیاس مراحل آمادگی برای تغییر و اشتیاق برای درمان، فقط در زیر مقیاس اقدامات بعمل آمده بین دو گروه آزمایش و کنترل تفاوت معنی داری وجود داشت. یافته های این پژوهش موید این است که آموزش حل مسئله بربهبود سبک های مقابله ای، آمادگی برای تغییر و اشتیاق و پیشگیری از عود مجدد در مصرف کنندگان مواد افیونی تأثیر مثبت دارد. کلید واژه ها: سبک های مقابله ای، آمادگی برای تغییر و اشتیاق برای درمان، پیشگیری از عود، اعتیاد