چکیده: پ‍ژوهش حاضر به تعیین نقش طرحواره های ناسازگار اولیه در پیش بینی بهزیستی روانی زنان در معرض طلاق پرداخته است. جامعه آماری شامل کلیه زنان در معرض طلاق ساکن شهر اصفهان میباشد که در سال 1391 به دادگاه مراجعه نمودند، همچنین شامل کلیه زنان عادی ساکن شهر اصفهان می باشد که در سال 1391 فرزندی در مقطع ابتدایی داشته اند. نمونه آماری شامل 60 نفراز زنان در معرض طلاق بود که به شیوه نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند و نیز 60 نفر از زنان عادی که به شیوه نمونه گیری تصادفی خوشه ای از نواحی پنجگانه آموزش و پرورش شهر اصفهان انتخاب شدند. اطلاعات مورد نیاز با پرسشنامه طرحواره ناسازگار اولیه یانگ و پرسشنامه بهزیستی روانی ریف اجرا گردآوری شد. برای تحلیل نتایج از رگرسیون چند متغیره، تحلیل واریانس چند متغیره و آزمون t مستقل استفاده شد. نتایج نشان داد که در زنان در معرض طلاق بین کلیه ابعاد طرحواره های ناسازگار و بهزیستی روانی کل رابطه منفی وجود دارد. همچنین بین ترکیب طرحواره های ناسازگار و تک تک آن طرح واره ها در دو گروه زنان در معرض طلاق و عادی، تفاوت معنی دار مشاهده شد و بهزیستی روانی زنان در معرض طلاق کمتر از بهزیستی روانی زنان عادی بود. نتیجه گیری با توجه به نتایج به دست آمده از این تحقیق می توان گفت که از طریق طرحواره های ناسازگار اولیه می توان بهزیستی روانشناختی زنان در معرض طلاق را پیش بینی و با رویکردطرحواره درمانی به این افراد کمک کرد تا در جهت اعتلای هرچه بیشتر بهزیستی روان شناختی گام بردارند.