در این پژوهش بر این کوشش بوده ام که یکی از ابهامات موسیقایی این دو فرهنگ را مورد بررسی قرار دهم و آن مقایسه ی مد درآمد چهارگاه ایرانی با راگای بهایراو از موسیقی شمال هندوستان است که دارای اشل صوتی شبیه به هم هستند. دو نمونه ی صوتی معتبر از دو فرهنگ انتخاب شده است و پس از آوانگاری‏ به بررسی این دو از زاویه ی تحلیلی-تطبیقی پرداخته ام که در آن به مقایسه ی گام و بستر نغمگی و اهمییت و فونکسیون درحات در هر یک پرداخته ام.