محققین فراگیری زبان دوم بر این باورند که توجه به عناصر زبانی از اهمیت ویژه ای برای فراگیری زبان دوم برخوردار است. در طی توجه به عناصر زبانی، توجه فراگیران به صورت صریح و یا ضمنی به عناصر زبانی موجود در داده ورودی جلب می شود که این نوع توجه به صورت اتفاقی طی دروس معنا محور رخ می دهد. در ادبیات مرتبط به توجه به عناصر زبانی، برنامه ریزی توجه از قبل و یا توجه واکنشی به خطاهای زبان آموزان همواره مورد سوال بوده اند. در این راستا، این تحقیق کارایی و تاثیر متقابل توجه به عناصر زبانی پیشگیرنده برنامه ریزی شده در مقابل توجه به عناصر زبانی واکنشی تاخیری بر چهار عنصر اصلی مهارت مکالمه یعنی سلاست و به هم پیوستگی، ابتکار لغوی، گستره دستوری و صحت، و تلفظ زبان آموزان در طی مصاحبه های معنا محور را مورد بررسی قرار داد. در این تحقیق از مدل شبه تجربی با آزمون پیش و پس که شامل دو گروه با طرز عمل متفاوت در طول یک ترم کامل بود استفاده شد. تعداد 19 زبان آموز مونث سطح بالای متوسط در این تحقیق شرکت کردند. به منظور ارزیابی و مقایسه تاثیر متقابل دو نوع توجه به عناصر زبانی مذکور از آزمون تی نمونه جفتی و نمونه مستقل استفاده شد. نتایج بررسی های فوق الذکر نشان دادند که هر دو نوع توجه به عناصر زبانی بر مهارت مکالمه مفید می باشند. همچنین این نتیجه بدست آمد که توجه به عناصر زبانی می تواند توسط مدرسین با تجربه برنامه ریزی شود. با بیان اینکه توجه به عناصر زبانی پیشگیرنده می تواند از قبل برنامه ریزی شود، نتایج این تحقیق دودستگی بین توجه به عناصر زبانی اتفاقی و برنامه ریزی شده را کمرنگ می کند.