صرع یک اختلال شایع نورولوژیک و حالتی است که فرد مکرراً دچار حملات تشنجی می شود. بسیاری از داروهای موجود یا نمی توانند به خوبی آن را کنترل کنند و یا عوارض جانبی بسیاری دارند. بنزودیازپین ها به طور گسترده در درمان اختلالات سیستم اعصاب مرکزی مورد استفاده قرار می گیرند. اثرات فارماکولوژیک بنزودیازپین ها به تاثیرآنها بر رسپتور گابا مربوط می شود، این داروها اثرات متفاوت ضد اضطرابی، خواب آوری و ضد تشنج دارند. در این مطالعه سری جدید مشتقات 3-آریل اکسی بنزیل-5-آلکیل تیو-h4 - 1و2و4-تریازول را با امید داشتن اثرات ضد تشنج بهتر و عوارض کمتر مورد بررسی قرار دادیم. مواد وروش ها: در این مطالعه، مدل تشنجی پنتیلن تترازول مورد استفاده قرار گرفت. آستانه ی تشنجات کلونیک و تونیک با انفوزیون پنتیلن تترازول %0.5، در ورید دم موش به دست آمد. کمترین دوز پنتیلن تترازول لازم برای القای تشنج کلونیک و تونیک، به عنوان شاخصی برای آستانه ی تشنج در نظر گرفته شد. سری جدید مشتقات 3-آریل اکسی بنزیل-5-آلکیل تیو-h 4- 1و2و4- تریازول (mg/kg 20،10 ،5) از طریق تزریق صفاقی تجویز شدند و پس از گذشت یک ساعت، انفوزیون پنتیلن تترازول جهت القای تشنج کلونیک و تونیک انجام شد. سپس اثرات آنها با دیازپام (mg/kg 0.1،0.05) به عنوان کنترل مثبت مورد مقایسه قرار گرفت. کربوکسی متیل سلوز به عنوان حلال استفاده شد. فلومازنیل (mg/kg, ip 0.5) قبل از مشتق جدید تجویز شد و توانست اثر ضد تشنجی مشتق جدید را به طور چشمگیری کاهش دهد. بر این اساس به نظر می رسداین مشتقات آگونیست نسبی گیرنده ی گابا باشند. تحلیل آماری داده ها به وسیله آنالیز یک طرفه ی anova و متعاقب آن (tukey) posthoc جهت مقایسه ی گروه ها انجام شد. نتیجه: عمده مشتقات جدید3-آریل اکسی بنزیل-5-آلکیل تیو-h 4-1و2و4-تریازول به طور قابل توجهی آستانه ی تشنجات کلونیک و تونیک را افزایش دادند. ترکیب 8jبیش از دیگر مشتقات آستانه ی تشنجات را افزایش داد.