: پژوهش پیش رو به تصحیح ، مقابله و تحلیل آثار منثور مولانا ابوالبرکات لاهوری، متخلص به منیر(1019-1054) اختصاص یافته است ؛ هدف از انجام این تحقیق تبیین گستره ی جغرافیایی زبان فارسی و معرفی منیر است ، که با رویکرد تحلیل محتوایی و ساختاری آثار منثور منیر است ، به طرح مباحثی به شرح زیر می پردازد : نخست ، با بررسی سیر اندیشه ادبی و تبیین جایگاه علمی-ادبی منیر، از او به عنوان نثر نویس توانای فارسی زبان قرن یازدهم هجری ، در سرزمین هند یاد شده است . دوم ، در تحلیل محتوایی آثار منیر ، وی منتقدی پیشگام شناخته شد ، زیرا آراءِ نقادانه منیر نه تنها سرآغازی بر ادوار نقد نویسی هندیان فارسی زبانt بر فارسی زبانانان ایرانی الاصل ، بلکه مجالی برای جدال سنت و مدرنیته در سرزمین هند فراهم آورده است . سوم ، ادعای منیر در"پس روی پیشینیان سخن"با رویکرد به ساخت زبانی منیر، قابل اثبات است . چهارم ، در بازبینی سبک فردی منیر و پس از اثبات مشترکات منشات منیر(1050)، با منشات قائم مقام فراهانی(1250) منیر دویست سال پیش از قائم مقام در ایران ، از آغازگران سبک بازگشت در سرزمین هند ، معرفی شده است . پنجم ، در بررسی سبک ساختگرایی ، نثر منیر با نوآوری های خاص واژه گزینی مبتنی بر واژگان فارسی و زبانشناختی در شبکه بدایع زبانی ، نوع خاصی از ادبیات محض را پدیدآورده است که نشانگانی از دیدگاه ادبی- زبانشناختی او می باشد و عنوان ادیب زبانشناس را برای منیر قابل بحث کرده است . سخن آخر اینکه سبک فردی منیر ، به عنوان تکمله ای بر ادوار سبکی قابل طرح شدن و در بُعد آموزشی در خور تامل است .