چکیده از سالهای دهه 1370 تئاتر ایران با تاثیر پذیری از جریانات پست مدرنیستی جهان به تدریج تحولاتی یافت که بازتاب آن در دهه 1380 و 1390 به روشنی بروز کرد. بسیاری از هنرمندان، نویسندگان و روشنفکران ایرانی سعی داشتند خود را در این عرصه آزموده و سهمی در این جریان نوین داشته باشند. هنرمندان تئاترایران نیز از این جریان مستثنا نبوده و به مثابه طلایه داران این جنبش تلاش کردند تا دانش، مهارت و خلاقیت های خود را در اجرای نمایش ها به منصه ظهور برسانند و تماشاگران ایرانی را با تئاتری از نوع دیگر آشنا کنند، که از آن جمله اند رضا ثروتی با نمایش«عجائب المخلوقات»، حمید پور آذری با «دایره گچی»، ناصر حسینی مهر با نمایش های «هملت ماشین» و «ویتسک داستان ناتمام»، رضا حداد با نمایش « آمدیم، نبودید، رفتیم» و همایون غنی زاده با نمایش «کالیگولا». در پایان نامه پیش رو سعی شده با بهره گیری از آراء صاحب نظران این جنبش در عرصه تئاتر و نمونه های چشم گیر از اجراهای جهانی پست مدرنیستی ، به واکاوی و تحلیل شیوه های اجرا و عناصر آن چون انتخاب، دراماتورژی یا نگارش متن، کارگردانی، صحنه پردازی، نورپردازی، طراحی لباس و چهره پردازی هر یک از نمایش های ذکر شده، بپردازد. این پژوهش توصیفی- تحلیلی بوده و با بهره گیری از تکنیک های کتابخانه ای تنظیم و تدوین یافته است. واژه های کلیدی: . کارگردان . اجراهای سال های 80 و 90 ایران. پست مدرنیسم . شیوه های اجرا