اگر هویت ایرانی را به موجودی زنده تشبیه کنیم، بی شک درجه حیات و پویایی این موجود زنده بستگی تام دارد به پالایش شرایط موجود، گزینش عناصر قابل جذب و تنظیم یک رابطه مناسب بین عناصر هویت ساز ایرانی و شرایط پیش آمده جهانی. و قطعاً اتخاذ هرگونه تدبیر برای پایایی این موجود زنده به این معناست که باید هویت ایرانی را با تأکید بر تداوم (حفظ عناصر سازنده) و تغییر (هم سویی با تحولات جهانی)، بازتولید کرد. هر عصری از تاریخ بشر دارای ویژگی های خاصی است که شاخص فرصت ها و چالش ها و مختصات خاص آن دوره است؛ ویژگی های عصر ما نیز باعث آفرینش فضایی شده که تمامی عرصه های مختلف را تحت تأثیر قرار داده و لزوم تفاسیر و تعابیر جدیدی در حوزه های مختلف را باعث شده که لاجرم از مهمترین آنها مسئله هویت است. در چنین دنیای رنگارنگی که هویت های مختلف سربرآورده اند، چارچوبی لازم است تا هر کدام را در جایگاه مناسب خود قرار دهد؛ اما شناخت های معمول که غالباً بر علوم اجتماعی مدرن مبتنی است دیگر کفایت نمی کند و فقدان معیارهای تعبیر و تأویل از همه امور آزاردهنده تر است؛ در این پژوهش سعی کرده ایم تا رویکردهای موجود معرفت شناسانه را به گونه ای در کنار هم قرار دهیم تا به ترکیبی منتهی به تعریفی کارآمد از هویت ایرانی دست یابیم.