در ادب روایی، عناصر برجسته ای دیده می شوند که مایه برتری متن های این نوع از ادب از سایر متون به شمار می روند و بررسی آن ها پژوهش مستقلی می طلبند و عنصر «گفتگو» از این مقوله است. این مقوله در زبان قرآن نیز بسیار پر بسامد و شایان توجه بوده و حکایت از آن دارد که قرآن کریم توجه ویژه ای به ابعاد نهفته این عنصر دارد، چه بخش عمده دعوت انبیای الهی به وسیله اسلوب گفتگو طرح و برخی از دستورات الهی نیز در این قالب ارائه شده است. کاربرد وسیع گفتگو در قرآن جنبه اجتماعی توانمندی به آن بخشیده است که این خود یکی از وجوه تمایز قرآن از سایر کتب آسمانی است، اهمیت گفتگو در داستان های قرآنی بر اساس این واقعیت که در برخی سوره ها گفتگو تقریباُ یک عامل سازمان دهنده است همواره مدنظر پژوهشگران بوده است. در این پایان نامه به واکاوی این عنصر در ادب عربی پرداخته شده و انواع گفتگو ها از نظر واژگانی و اسلوب بیانی و کاربرد تعابیر حقیقی و مجازی ایجاز و و اطناب و.... در قصص قرآن بویژه در آیات مربوط به داستان های نوح (ع) و موسی (ع)تبیین خواهد شد.