در سال های اخیر، شبکه های توری بی سیم با هدف ارائه خدمات بهتر در شبکه، ایجاد شده اند. در این شبکه ها، گره ها به دو دسته ی مسیریاب های توری بی سیم و مشتریان توری بی سیم تقسیم می شوند. هر گره علاوه بر میزبان بودن، باید به صورت یک مسیریاب برای ارسال بسته های داده، در زمان هایی که فرستنده و گیرنده در برد ارتباطی مستقیم یکدیگر نباشند، عمل کند. از جمله ابزارهای که با استفاده از آن می توان ظرفیت را در شبکه های توری بی سیم کنترل نمود، مسئله کنترل توان در مسیریاب ها می باشد. هدف اصلی از کنترل توان در این شبکه، افزایش میزان گذردهی به واسطه ی کاهش میزان برخوردها و استفاده بهینه از فضا می باشد. در این پایان نامه، هدف، بررسی تاثیر کنترل توان در بهبود معیارهای کارایی شبکه های توری بی سیم می باشد. به همین منظور، ابتدا مساله کنترل توان مبتنی بر محدودیت ها فرمول بندی شده است. از آن جایی که مساله ی تخصیص بهینه سطح توان به مسیریاب های توری بی سیم در دسته ی مسائل np_hard قرار می گیرند، در این پایان نامه دو الگوریتم کنترل توان به روش ژنتیک و کنترل توان مبتنی بر نظریه تجمع ذرات پیشنهاد شده اند. این دو روش می توانند پاسخ های مطلوب را با تاخیر محاسباتی بسیار کمتر نسبت به روش بهینه ارائه کنند. الگوریتم کنترل توان به روش ژنتیک می تواند پاسخ هایی بسیار مطلوب و نزدیک به مقدار بهینه را ایجاد نماید. در نقطه ی مقابل، این الگوریتم تاخیر محاسباتی بیشتری را نسبت به الگوریتم های ابتکاری ایجاد می کند. از این جهت، الگوریتم دوم کنترل توان به روش تجمع ذرات با ساختار ساده تری نسبت به الگوریتم کنترل توان ژنتیک، پیشنهاد شده است. این الگوریتم با مصالحه بین تاخیر محاسباتی و دقت نتایج، پاسخ های مناسبی را ایجاد می کند.