پژوهش حاضر در قالب یک مدل علی، چگونگی تاپیرپذیری تاب آوری از متغیرهای فردی و خانوادگی را مورد بررسی قرار داد. شرکت کنندگان پژوهش شامل 383 نفر (262 دختر و 121 پسر) از دانشجویان ترم چهارم در دانشگاه شیراز بودند، که به روش خوشه ای چندمرحله ای تصادفی انتخاب شدند. در این مدل جهت گیری های همنوایی و گفت و شنود به عنوان متغیر های برون زاد، عوامل شخصیت به عنوان متغیر واسطه ای و تاب آوری به عنوان متغیر درون زاد در نظر گرفته شدند. برای اندازه گیری متغیر های پژوهش از پرسشنامه تاب آوری بزرگسالان فرایبورگ (2003)، پرسشنامه پنج عامل شخصیت گلد برگ (1999)، و ابزار تجدیدنظر شده الگوی ارتباطات خانواده فیتز پاتریک و ریچی (1994) استفاده گردید. پایایی پرسشنامه ها به روش آلفای کرونباخ و روایی آنها با استفاده از روش تحلیل عاملی احراز گردید. نتایج، حاکی از روایی و پایایی قابل قبول آزمون ها بود. مدل مورد نظر با استفاده از رگرسیون چندگانه به شیوه متوالی هم زمان و بر اساس مراحل بارون و کنی (1989)، مورد تحلیل قرار گرفت. نتایج نشان داد که الگوهای ارتباطی خانواده پیش بینی کننده معنادار ابعاد شخصیت و ابعاد تاب آوری هستند. البته جهت گیری گفت و شنود پیش بینی کننده مثبت و قوی تر ابعاد تاب آوری هم با واسطه و هم بدون واسطه شخصیت، نسبت به جهت گیری همنوایی است. همچنین یافته ها حاکی از آن بود که شخصیت به عنوان متغیر واسطه ای بین الگوهای ارتباطی و تاب آوری به عنوان متغیرهای درون زاد و برون زاد عمل می کند.