محور ها تسهیلات ویژه هستند که وظیفه انتقال، مرتب سازی و تعویض جریان را به عهده دارند. این تسهیلات در حوزه وسیعی از جمله در سیستم های حمل و نقل، پستی و ارتباطی کاربرد دارند. در این پایان نامه مدلی جدید از مساله محور و طراحی شبکه تحت عنوان شبکه محور قابل اعتماد تحت شرایط عدم قطعیت ارائه می شود. مدل ارائه شده در این پایان نامه از یک طرف درصدد افزایش کارایی شبکه با پاسخ گویی مناسب به اختلال و خرابی های شبکه بوده و از طرف دیگر در صدد ارائه پاسخ مناسب به عدم قطعیت پارامترهای مساله نظیر تقاضا و ضریب تخفیف ارتباط بین محورها می-باشد. در همین راستا، یک مدل برنامه ریزی احتمالی دو مرحله ای غیر خطی ارائه شده است. از آنجایی که مدلهای غیر خطی از توانایی حل ضعیفی برخوردار هستند، مدل ارائه شده با رویکردهای خطی سازی استاندارد و مبتنی بر برنامه ریزی دو خطی به مدل خطی تبدیل شده است. همچنین برای حالتی که پارامترهای تصادفی مدل پیشنهادی دارای تابع توزیع پیوسته هستند از رویکرد تقریب میانگین نمونه استفاده شده است. این رویکرد با ایجاد سناریوهای گسسته و محدود به حل مساله کمک کرده و منجر به جواب تقریبی برای مساله خواهد شد. نهایتا برای حل مساله یک روش حل بر اساس لاگرانژ تقویت شده مورد استفاده قرار گرفته است این رویکرد با تجزیه مساله به سناریوهای مختلف منجر به کاهش حجم مدل و در نتیجه افزایش توانایی حل می شود. مثال های عددی مختلفی از مجموعه داده ی استاندارد iad(این مجموعه داده ی استاندارد بر اساس موقعیت مکانی شهرهای ایران طراحی شده است) تولید شده است. نتایج محاسباتی بیانگر مناسب بودن رویکرد دو مرحله ای و همچنین کارایی روش حل پیشنهادی می باشد. علاوه بر این نتایج نشان دهنده ی روایی مدل پیشنهادی می باشد. سپس شبکه قابل اعتماد از حیث کارایی و هزینه با شبکه محور کلاسیک مقایسه شد. بررسی ها نشان داده است که شبکه محور قابل اعتماد از بعد کارایی همواره بهتر از شبکه محور کلاسیک می باشد و از بعد هزینه بستگی به میزان جریمه ی تعیین شده برای تقاضاهای سرویس داده نشده دارد