هدف از تحقیق حاضر، بررسی تاثیر ارتفاع بر عملکرد ریوی و توان هوازی دانش آموزان ورزشکار شهر اردبیل می باشد.روش تحقیق: بدین منظور 10 دانش آموز ورزشکار داوطلب با میانگین انحراف استاندارد (سن 27/0±66/18 سال؛ وزن 1/2±63 کیلوگرم؛ قد 2±173 سانتی متر) برای انجام آزمون در محل پایه (1400 متر بالاتر از سطح دریا)،ارتفاع 3600 متر و سطح دریا انتخاب و با کسب رضایت نامه در تحقیق شرکت کردن، شاخص های عملکرد ریوی بوسیله-ی اسپیرومتر میکرولب2 و توان هوازی با استفاده از تست پله کوئین در سطح دریا، ارتفاع 1400 متری و بعد از صعود به ارتفاع 3600 متری و با فاصله 3 روز از هم اندازه گیری شد. اندازه تغییرات شاخص های عملکرد ریوی و توان هوازی در سطح مختلف بوسیله آزمون واریانس تکراری با اندازه گیری مکرر و آزمون تعقیبی بونفرنی در سطح معنی داری ( 05/0?p) مورد تجزیه وتحلیل قرار گرفت. نتایج:شاخص های عملکرد ریوی(fev،fvc،pef، fef25-75%، pif، mvv، vc (%) fev1/fvc) در ارتفاع 3600 متری نسبت به سطح دریا و ارتفاع 1400 متری به طور معنی داری افزایش یافت (05/0?p) ولی fef25-75%، fev1، mvv و fev1/fvc(%)بین ارتفاع 1400 متری و ارتفاع 3600 متری تغییر معنی داری نیافت. همچنین fiv1 در بین سطوح مختلف ارتفاع تغییر معنی داری نیافت. توان هوازی نیز در ارتفاع 3600 متری نسبت به سطح دریا و ارتفاع 1400 متری کاهش معنی داری یافت(05/0?p). نتیجه گیری: با توجه به نتایج به دست آمده چنین می توان نتیجه نمود که صعود موقت به ارتفاع 3600 متری به دلیل کاهش مقاومت راه های هوایی موجب افزایش معنی دار اکثر شاخص های عملکرد ریوی می شود و توان هوازی به علت کاهش اکسیژن شریانی در راتفاع کاهش می یابد.