چکیده: هدف: اختلال اضطراب تعمیم یافته (gad ) اختلالی ناتوان کننده و پیچیده است که از دیرباز مورد توجه قرار گرفته است، اما در مقایسه با سایر اختلالات اضطرابی، پژوهش های اندکی در مورد مکانیزم های آسیب شناختی روانی آن انجام شده است. مداخلات روان شناختی در درمان gad دارای جایگاه ویژه ای است، و اخیراً رویکردهای التقاطی به درمانgad مورد توجه قرار گرفته اند. پژوهش حاضر نیز تلاشی در جهت تعیین اثربخشی درمان ترکیبی شناختی ـ رفتاری و دارو در مقایسه با درمان ترکیبی نوروفیدبک و دارو در کاهش علائم اضطرابی در افراد مبتلا به gad می-باشد. روش: در این پژوهش 30 بیمار مراجعه کننده به مراکز مشاوره و مطب های روانپزشکی شهرستان سنندج که طبق ملاک های راهنمای تشخیصی و آماری نسخه چهارم مبتلا به gadبودند به روش نمونه گیری دردسترس انتخاب، و در سه گروه جایگزین شدند که در هر گروه 10 نفر قرار می گرفت. ابتدا آزمودنی های هر سه گروه تحت نظر روانپزشک داروی ضداضطراب (سرترالین) دریافت کردند، به این ترتیب آزمودنی های گروه اول تحت درمان ترکیبی شناختی ـ رفتاری و دارو، آزمودنی های گروه دوم تحت درمان ترکیبی نوروفیدبک و دارو قرار گرفتند، و آزمودنی های گروه سوم فقط دارو دریافت کردند. به این ترتیب از طرح نیمه آزمایشی پیش آزمون و پس آزمون بدون گروه کنترل استفاده شد. و به منظور ارزیابی وضعیت بالینی و تشخیص اختلال gad، آزمون اضطراب بک (bai) و آزمون چند وجهی شخصیتی مینه سوتا (mmpi-2) مورد استفاده قرار گرفت. میانگین گروه ها با استفاده از تحلیل کوواریانس و آزمون تی مستقل مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. یافته ها: یافته های پژوهش حاضر نشان می دهد که میزان اضطراب در پس آزمون سه گروه مداخله کاهش یافته و تفاوت معنادار بوده است. اما میزان اضطراب در گروه اول که تحت درمان ترکیبی شناختی- رفتاری و دارو بودند در مقایسه با گروه دوم و سوم بیشتر کاهش یافته است. نتیجه گیری: نتایج بیانگر این است که درمان های التقاطی در درمان اختلال gadاثربخش می-باشند. واژه های کلیدی: اختلال اضطراب تعمیم یافته، درمان شناختی -رفتاری، درمان نوروفیدبک، دارودرمانگری