این پژوهش، با هدف بررسی پیامدهای اعتماد بین فردی در سازمان های دولتی شهر دزفول مبتنی بر راهبرد روابط علّی میان متغیرها انجام شده است. برای انجام پژوهش، ابتدا پرسشنامه های پژوهش تهیه و پس از اطمینان از پایایی و روایی محتوی آنها، در بین نمونه 365 نفری از کارکنان قلمرو مکانی پژوهش توزیع شد؛ برای بررسی مقدماتی روایی سازه ً سنجه از فن تجزیهً مولفه های اصلی و به منظور اجتناب از تهدید واریانس مشترک، آزمون یک عاملی هارمن اجرا شد. از آنجا که در این پژوهش از روش بیشینهً درست نمایی برای برآورد پارامترها استفاده شده بود و این روش بر پیشفرض نرمال بودن چند متغیره داده ها استوار است، ضروری بود تا از بر قراری این پیشفرض اطمینان حاصل شود. به سبب نقض نرمال بودن چند متغیره در مدل های پژوهش، خود گردان سازی اجرا شد؛ برای بررسی فرضیه ها، نخست با استفاده از تحلیل عاملی تأییدی، مدل های اندازه گیری پژوهش در نرم افزار amos graphicsبرآورد و آزمون شدند. برای بررسی مدل های پژوهش، شش شاخص کا اسکوئر، کا اسکوئر بهنجار شده، برازش افزایشی، برازش تطبیقی، توکر- لوئیس و ریشه دوم مربعات خطای برآورد بررسی و ارزیابی شدند. در نتیجه روشن شد که دست کم در سطح اطمینان 95 درصد، اولاً اعتماد بین فردی عمودی به طور مستقیم در رفتارهای نوآور، هویت یابی سازمانی و تعلق خاطر کاری، و به طور غیرمستقیم در رضایت شغلی و تعهد سازمانی اثر مثبت معنی دار دارد. دوم اینکه اعتماد بین فردی افقی به طور مستقیم در رضایت شغلی و تعلق خاطر کاری، و به طور غیرمستقیم در تعهد سازمانی اثر مثبت معنی دار دارد. سوم اینکه علی رغم اثر مستقیم تعهد سازمانی در رفتارهای شهروندی سازمانی، اعتماد بین فردی عمودی اثر معنی داری در این رفتارها ندارد.