مخلوط های آسفالتی قشر نهایی روسازی های انعطاف پذیر بوده و تحت تاثیر مستقیم آثار مخرب شرایط جوی و تنش های ناشی از بارگذاری ترافیک می باشند. لذا، استفاده از یک عامل مسلح کننده جهت بهبود مشخصات مکانیکی و عملکردی مخلوط های آسفالتی امری منطقی به نظر می رسد. الیاف می توانند با توزیع در داخل ملات قیری و با قرار گرفتن در بین مصالح سنگی با آرایش تصادفی، خاصیت مسلح کنندگی در تمام جهات در مخلوط ایجاد کرده و به بهبود مشخصات مخلوط های آسفالتی کمک کنند. این پایان نامه سعی دارد تا تاثیر الیاف کربن و نایلون را بر خصوصیات مخلوط آسفالتی گرم مورد بررسی قرار دهد. الیاف مذکور در سه درصد وزنی (0/3، 0/4 و 0/5 درصد) و در سه طول (10، 25 و 40 میلی‏متر) مورد استفاده قرار گرفتند. در این تحقیق از یک نوع مصالح سنگی و یک نوع قیر برای ساخت نمونه‏ ها استفاده شده است. نمونه‏ های بتن آسفالتی در مورد خصوصیاتی همچون مشخصات مارشال، مقاومت کششی غیرمستقیم، آسیب رطوبتی و خزش استاتیکی مورد بررسی قرار گرفته و با هم مقایسه شدند. بر اساس نتایج آزمایش مارشال، استقامت مارشال تمامی ترکیب ها از نمونه شاهد بیشتر بود؛ به طوری که بیشترین افزایش استقامت مارشال توسط الیاف کربن، در نمونه حاوی 0/3 درصد الیاف کربن با طول 25 میلی‏متر و به مقدار 21 درصد نسبت به نمونه بدون الیاف بود. همچنین با توجه به نتایج آزمایش خزش استاتیکی، مشاهده شد استفاده از الیاف موجب کاهش کرنش ماندگار در دمای محیط شد؛ به طوری که کمترین مقدار کرنش ماندگار در مخلوط حاوی 0/5 درصد الیاف کربن با طول 10 میلی‏متر و به مقدار 38 درصد نسبت به نمونه بدون الیاف بود. در بررسی زیان‏های رطوبتی مخلوط‏های حاوی الیاف مشاهده شد در مجموع افزودن الیاف به دلیل افزایش در مقدار فضای خالی بتن آسفالتی و همچنین مرتبط ساختن این فضاها به یکدیگر، موجب افزایش پتانسیل آسیب‏های رطوبتی می‏شود. الیاف کربن عملکرد بهتری نسبت به الیاف نایلون دارند. حداکثر مقدار نسبت مقاومت کششی در نمونه حاوی الیاف کربن با طول 10 میلی‏متر و مقدار 0/4 درصد وزنی مشاهده شد. افزایش مقدار و طول الیاف، موجب افزایش آسیب رطوبتی در نمونه‏ ها شد.