تصویر سازی به عنوان روش بیان زندگی مدرن، فارغ از محدود شدن به مرزهای جغرافیایی می کوشد تا با در هم آمیختن تجربه های متفاوت انسان دوره معاصر هویت مفهومی یکپارچه ای را ارائه کند. نوشتار و تایپوگرافی از شیوه هایی بود که در کنار تمامی نوآفرینی ها، تجربه گری ها و ابداعات هنرمندان حضور پیدا کرد و گام به گام در کنار موج جدید تحولات در طول این قرن تکامل پیدا کرد. درآثار هنری نوین در ده ساله‏ی اخیر، تصاویر با ترکیب با نوشتار یک ترکیب واحد را ساخته اند.ظهور تکنولوژی دیجیتال نیز با خلق طیف وسیعی از قلم ها با قابلیت های بیانی متفاوت به ایجاد روش های خلاقانه کمک کرده است. رساله ی حاضر حاصل دغدغه های ذهنی من در رابطه با پیوند حروف و تصویرسازی و به طور کلی زبان تصویرگری انسان معاصر است. تصویرهای مبتنی برنوشتارکه روز به روز حتی ناخواسته بر بینش دیداری ما تاثیر می گذارند. با توجه به موضوع کلی رساله، نقش نوشتار و حروف در هنر تصویرگری معاصر و به ویژه در آثار ناته ویلیامز استاد هندلترینگ در 2011 بررسی شده است.