منیزیم سبکترین فلز ساختاری است. این فلز دارای نسبت سختی به دانسیته بسیار بالا و همچنین هدایت الکتریکی خوبی می باشد.آلیاژ ها ی منیزیم در صنعت هوافضا، حمل و نقل و همچنین لوازم الکترونیکی قابل حمل به کار می-روند. متاسفانه منیزیم به صورت ذاتی فعالیت شیمیایی بالایی دارد و آلیاژهای آن مقاومت خوردگی و سایشی پایینی دارند که این مسئله حقیقتاً یکی از مشکلات اساسی در راه استفاده فراگیر از آلیاژهای منیزیم در کاردبردهای مختلف است. اعمال پوششهای نیکل-فسفر با روش الکترولس یکی از مناسب ترین روشها برای افزایش مقاومت خوردگی و سایشی آلیاژهای منیزیم می باشد. هدف از کار پژوهشی اخیر بهبود بیشتر خواص فیزیکی و ضد خوردگی پوشش های دوتایی ni–p می باشد. برای این منظور پوشش های ni–co–p و ni–co–p–sio2 بر روی آلیاژ az91 منیزیم با روش آبکاری الکترولس اعمال شدند. سپس مطالعه ی این پوشش ها با تکنیک های مختلفی مانند sem ،edx و xrd انجام گرفت. در ادامه عملکرد ضد خوردگی پوشش های فوق با روش های اسپکتروسکوپی امپدانس الکترو شیمیایی، پلاریزاسیون پتانسیودینامیکی و پتانسیل مدار باز، در محلول nacl(3.5 %wt.) بررسی گردید. همچنین اندازه گیری سختی این پوشش ها با میکرو سختی سنج vickers انجام پذیرفت. نتایج نشان دادند که پوشش های حاوی کبالت نسبت به پوشش ni–p، از لحاظ مورفولوژی صاف تر و متراکم تر بوده و سختی بالایی دارند. همچنین با وجود ضخامت کمتر این پوشش ها نسبت پوشش ni–p، دارای بالایی هستند که علت این امر را می توان به ساختار منظم، یکنواخت و متراکم تر آن نسبت داد که مانع از نفوذ محلول خورنده از طریق مرز های بین دانه ای به بستر آلیاژ می گردد. علاوه بر این مشاهده شد که اضافه کردن نانوذرات سیلیس به ماتریکس پوشش ni–co–p با افزایش ضخامت و نیز تشکیل پوششی با مرز بین دانه ای متراکم تر باعث افزایش عملکرد ضد خوردگی این پوشش ها می شود. دلیل این امر این است که برخی از نانوذرات می توانند به عنوان مراکز هسته زایی جدید در مرز های بین دانه ای جذب شده و با هسته های جدید پوشیده شوند. بنابراین پوشش کامپوزیتی با این مدل، رشدکرده و مرز های بین دانه ای پیچ در پیچ تشکیل می دهد که باعث به تعویق افتادن زمان رسیدن محلول خورنده به بستر می گردد.