منوچهر آتشی از شاعران اقلیمی معاصر جنوب کشور ( بوشهر ) بود که متأسفانه، علی رغم تعدّد و تنوّع آثار، کمتر مورد توجّه خوانندگان و اهل ادب قرار گرفته است. آتشی شاعری طبیعت گرا است و به خصوص طبیعت سبز و بکر وحشی در شعر او تأثیر زیادی گذاشته است و جلوه های زیادی دارد.امّا آتشی در شعر ، از جنوب و فرهنگ مردم شهر و دیار و بر و بوم خود بیشتر تأثیر پذیرفته است. آتشی را می توان شاعر و معرّف جنوب نامید. به همین دلیل او، در بین شاعران اقلیمی حائز شهرت فراوانی است.تصویرگرایی به شعر آتشی زیبایی و تجسّم می بخشد، طوری که خواندن یک سطر از شعر او همانند نگاه کردن به یک تصویر زیبا و جاندار است.باید بگوییم که شعر آتشی بیان کننده ی واقعیّت ها و رویاها و زشتی و زیبایی های این دنیا با زبانی شاعرانه است. در شعر او عاطفه ها ی غنایی و عاشقانه و رمانتیسم احساسی و اقلیمی نیز جلوه های رنگارنگ و متعدّدی دارد. آتشی در هر دو نوع شعر سنّتی و نیمایی و نو نیز تبحّر داشته و اشعاری از خود به یادگار گذاشته است. این رساله علاوه بر معرّفی آتشی و آثار او به بلاغت شعر او نیز پرداخته است. روش تحقیق در این رساله، توصیفی و تحلیلی است که به شیوه ی گردآوری منابع و اسنادی تدوین یافته است. واژگان کلیدی: منوچهر آتشی، شعر، زندگی، طبیعت، رمانتیسم