مساله به مدار آوردن نیروگاه ها، به معنی تعیین وضعیت روشن یا خاموش بودن واحدهای تولید انرژی الکتریکی موجود در یک شبکه قدرت می باشد. با حل این مساله مقدار توان تولیدی واحدهای روشن به صورت اقتصادی یا زیست?محیطی، با توجه به قیود موجود تعیین می شوند. یکی از معیارهای مطرح در حل مساله به مدار آوردن نیروگاه ها، به حداقل رساندن هزینه?های پروسه? تامین انرژی الکتریکی برای سیستم قدرت در یک افق زمانی مشخص می?باشد. همچنین در سال?های اخیر استفاده از انرژی باد جهت تولید برق مورد توجه فراوان قرار گرفته است. از طرفی با افزایش نفوذ نیروگاه?های بادی در سیستم قدرت، مشکلاتی نیز برای مشارکت این واحدها در تأمین بار وجود دارد، که از آن جمله می?توان به رفتار تصادفی این واحدها اشاره کرد. ماهیت عدم?قطعیت توان خروجی نیروگاه بادی، باعث شده است که مقدار توان خروجی واقعی و پیش?بینی شده نیروگاه بادی متفاوت باشند. لذا ممکن است ترکیب واحدهای فعال در برنامه?ریزی uc، در وقت واقعی با تغییراتی مواجه شوند که سیستم را از نقطه بهینه دور کند. برای رفع این مشکل لازم است نحوه مشارکت نیروگاه?های بادی در تأمین بار از طریق برنامه?ریزی uc مشخص گردد. لذا هر چه بتوان عدم قطعیت توان خروجی نیروگاه بادی را کاهش داد، سیستم به نقطه کار بهینه بهره?برداری نزدیک?تر می?شود. از اینرو جهت جبران ماهیت تناوبی و عدم?قطعیت توان خروجی نیروگاه بادی، از ذخیره?سازهای انرژی الکتریکی، استفاده شده است. در واقع، هدف از استفاده ذخیره?سازهای انرژی در برنامه?ریزی uc با حضور نیروگاه بادی، استفاده حداکثری از انرژی باد می?باشد. همچنین جهت کنترل و کاهش آلودگی، ملاحظات زیست?محیطی در کنار اهداف اقتصادی در توزیع بار بین واحدها، درنظر گرفته شده است. جهت تعیین ظرفیت ذخیره?ساز انرژی، از شبیه?سازی مونت?کارلو ترتیبی، استفاده گردیده است. برای ارزیابی کارایی روش پیشنهادی، دو آزمایش روی سیستم استاندارد 10 واحدی ieee، با بار مصرفی شبکه ieee-rts، اجرا و نتایج بایکدیگر مقایسه شده?اند. نتایج حاصله، نشان می?دهند که این پروسه کمک شایانی در راستای کاهش هزینه?های uc در سیستم قدرت می?کند.