مسأله ی مکان یابی بهینه ی پست های فوق توزیع، به عنوان یکی از مهمترین فعالیت های شرکت های برق می باشد که شامل تعیین مکان، ظرفیت وحوزه ی سرویس دهی پست های جدیدی که باید نصب شوند و توسعه ی پست های موجودی می باشد که باید ارتقاء داده شوند، تا سیستم جواب گوی تقاضای بار پیش بینی شده باشد. در این تحقیق، با بازنگری در فلسفه ی طراحی و توسعه ی پست های فوق توزیع، مدل سازی جدیدی برای در نظر گرفتن خروج پست های انتخاب شده از مدار و به دنبال آن روش حل مناسبی به منظور دست یابی به پاسخی عملی و کاربردی ارائه شده است. تابع هدف مسأله ی فوق، با در نظرگرفتن هزینه های سرمایه گذاری، تعمیرات و نگهداری، هزینه های تلفات توان و انرژی مربوط به پست و شبکه ی پایین دست فرمول بندی ریاضی شده اند که باید با لحاظ کردن قید ظرفیت استاندارد پست ها، محدودیت های اندازه ی ولتاژ نقاط بار، قید رعایت ساختار شعاعی شبکه و محدودیت قابلیت اطمینان بهینه شود. مبحث خروج پست ها از مدار که موضوع این تحقیق است زیر مجموعه ی محدودیت قابلیت اطمینان دسته بندی می شود. سپس از الگوریتم ژنتیک با عملگرهای خاص تقاطع و جهش به عنوان ابزاری برای بهینه سازی مسأله ی طراحی و توسعه ی پست های فوق توزیع مبتنی بر ملاحظات قابلیت اطمینان استفاده شده است. عملکرد مدل های بیان شده با انجام مطالعات عددی بر روی شبکه ی نمونه، نشان داده شده و هزینه های مختلف طراحی پست های فوق توزیع در حالت های مختلف در نظر گرفتن یا نگرفتن خروج پست ها از مدار و چگونگی تأثیر آن در مسأله، مورد مقایسه قرارگرفته است. نتایج حاصل از اجرای مدل های پیشنهادی بر روی یک سیستم نمونه نشان می دهد که طراحی و توسعه ی پست های فوق توزیع می تواند متناسب با درجه ی اهمیت مورد نظر طراح برای کاهش هزینه های پست ها و تغذیه ی تمام یا بخشی از بارها در هنگام خروج پست ها متفاوت باشد.