گسترش مهاجرت و مشکلات اقتصادی منجر به ایجاد معضل سکونتگاه های غیررسمی در بسیاری از کلان شهرها شده است. این تحقیق سعی دارد تا با بررسی کارکرد کارآفرینی اجتماعی در توانمندسازی و بهسازی سکونتگاه های غیررسمی به راه حلی بر پایه مشارکت ساکنین و استفاده از ظرفیت های محلی دست یابد. قلمرو مکانی این تحقیق سه محله دارای سکونتگاه غیررسمی (ده ونک، انبار نفت و بریانک) در شهر تهران است که به روش خوشه ای انتخاب شده-اند. جامعه آماری شامل ساکنین این سکونتگاه ها که در 6 ماه آخر سال 1391 در کلاس های کارآفرینی سرای محلات و یا دفاتر توانمندسازی شرکت کرده و همچنین کارشناسان امور کارآفرینی و توانمندسازی این محلات می باشند. جمع آوری اطلاعات میدانی از طریق پرسشنامه محقق ساخته که روایی و پایایی آن سنجیده شد، صورت گرفت. سپس با استفاده از نرم افزار spss و lisrel به تحلیل داده ها پرداخته و با روش های تجزیه و تحلیل عاملی تاییدی و تحلیل مسیر، سوالات تحقیق و رابطه میان متغیرها بررسی و در نهایت با استفاده از آزمون فریدمن رتبه تاثیر هریک از متغیرها به تفکیک محلات تبیین شد. نتایج بدست آمده نشان می دهد که شهروندان و ساکنان سکونتگاه های غیررسمی معتقد هستند توانمندسازی فردی بیشترین تاثیر را بر بهسازی اجتماعی و توانمندسازی نهادی بیشترین تاثیر را بر بهسازی کالبدی دارد. در صورتیکه کارشناسان بر این باور هستند که ثروت اقتصادی بیشترین تاثیر را بر بهسازی کالبدی و ثروت اجتماعی بیشترین تاثیر را در بهسازی اجتماعی دارد. در این تحقیق با بررسی تفکیکی محلات مورد نظر، این نتیجه به دست آمد که در محله ده ونک متغیرهای توانمندسازی فردی و بهسازی اجتماعی دارای بالاترین رتبه تاثیرگذاری هستند، در محله انبار نفت بهسازی اجتماعی و توانمندسازی فردی دارای بالاترین رتبه و در محله بریانک توانمندسازی فردی و بهسازی اجتماعی دارای بالاترین رتبه هستند. همچنین توانمندسازی نهادی در تمامی محلات دارای پایین ترین رتبه تاثیرگذاری می باشد.