آدمی که آفریده باری تعالی است، ازجانب خداوند تکریم شده است. کرامتی که از دوبعد قابل بررسی است. یک بعدآن کرامت ذاتی،که اشاره به رحمت عام پروردگار داردودیگرکرامت اکتسابی است که خداوندبرانسان منت نهاد وزمینه رشدوتعالی رادرنهادش به ودیعه گذاشت، تابتواندازآن استفاده کند. انسان براساس اینکه دارای بعدطبیعی وبعد الهی است رفتاروعملکردی متفاوت دربین همنوعان خوددارد. گاه رفتاری ازبعدطبیعی او نشات می گیردکه نشان ازوابستگی به دنیاست، وزمانی عملکردی فراطبیعی دارد، دراین حالت دنیاراوسیله ای برای رسیدن به اوج قله کرامت ورفعت می داند. شرط رسیدن به کرامت ملازم ساختن دونیروی تعقل وتقواست،آدمی باکمک عقل، رذایل راازفضایل تمیز می دهدوباپروای الهی به جایگاه امنی تمسک می جویدکه هیچ پرنده ای توان پروازبه قله های بلندوستیغ آن رانداشته باشد. انسانی که به اوج قله رفعت وکرامت رسیده ، می داندعالم محضرخدا، ودنیا گذرگاهی برای رسیدن به مقام قرب الهی است . اولغزشهای نفس را موجودی گزنده می بیندکه به جان آدمی آسیب می رساند. بنابراین ازخواسته های خودپروا می دارد ودرجهت کسب رضای خداوند، حدود الهی را اجرا می کند. پیامدآن کرامت وامنیتی معنوی است، که دربعداقتصادی، فرهنگی، اجتماعی تاثیرگذار است.جامعه ای که ازاقتصادسالم برخوردار نباشد،ثروت عمومی دردست افرادی خاص به گردش درمی آیدوگروهی بافقردست وپنجه نرم می کنند.درچنین زمانی حاکم جامعه باید به فکرتامین رفاه عمومی مردم باشد، به گونه ای که همگان بتوانندازاموال عمومی بهره مندگردند. کرامت وامنیت درجامعه وقتی تجلّی می یابدکه زمامدارجامعه فردی فرهیخته ، عاقل وعادل وبه دوراز هرگونه هوای نفس باشدودرجهت احقاق حق مردم تلاش نمایدو زمینه رشدوتعالی قوای عقل،که منتی بزرگ ازطرف خداوندبه انسان است رافراهم آوردوعدالت اجتماعی را برقرار نماید.درپرتو عدالت، اختلاف مردم به وحدت والفت تغییر می یابد،امربه معروف ونهی ازمنکر اجرا می گردد. درچنین جامعه ای فضایل اخلاقی ازجمله صداقت، عفو، گذشت، امانتداری ، احسان ، الفت ووحدت مشهود است . واژه های کلیدی : کرامت، نفس، امنیت ، امنیت فردی، امنیت اجتماعی