این پژوهش با هدف بررسی اثر استفاده از نانوساختارهای سیلیس بر ویژگی های فیزیکی، مکانیکی و بیولوژیکی چوب-پلیمر ساخته شده از گونه ی صنوبر (populus deltoides) انجام شد. ابتدا نمونه های آزمونی در سیلندر اشباع، به روش بتل، در پنج سطح غلظت 0، 2/1، 7/1، 2/2 و 2/3 درصد با نانوسیلیس کلوئیدی اشباع شدند. درصد جذب و ماندگاری نانوسیلیس، تغییرات دانسیته، جذب آب و کارائی ضدواکشیدگی اندازه گیری شدند. جذب آب نمونه های اشباع شده با افزایش غلظت نانو، افزایش یافت، اما بهبود ثبات ابعاد نمونه های تیمار شده نیز مشاهده گردید، به طوری که طی طولانی ترین زمان غوطه وری، واکشیدگی حجمی نمونه های اشباع شده با نانوسیلیس در مقایسه با نمونه شاهد کاهش یافت. با توجه به نتایج آزمون های فیزیکی، غلظت 7/1 درصد نانوسیلیس به عنوان بهترین سطح تیمار معرفی شد و در بقیه مراحل تیمار با نانوسیلیس از این سطح غلظت استفاده شد. نمونه های آزمونی در سیلندر اشباع، به روش بتل، در پنج سطح تیمار شاهد، مونومراستایرن (st)، نانوسیلیس (ns)، نانوکامپوزیت سیلیس-استایرن (nc) و تیمار با نانوسیلیس سپس مونومراستایرن (nst) اشباع شدند. پس از پلیمریزاسیون مونومر، درصد جذب مونومر در سطوح مختلف تیمار st، nst و nc به ترتیب 154/158، 185/171 و 171/177 درصد اندازه گیری شد. جذب آب نمونه های تیمار شده در سطوح مختلف تیمار ns، st، nst و nc طی طولانی ترین زمان غوطه وری، به ترتیب 7/168، 9/29، 0/34 و 6/25 درصد در مقایسه با نمونه شاهد کاهش یافت. نمونه های تیمار شده در مقایسه با نمونه های شاهد، تغییرات ابعاد کمتری نشان دادند. بیشترین میانگین اثر ضدواکشیدگی در تیمار با نانوکامپوزیت، 8/58 درصد بدست آمد و کمترین کارایی در تیمار با نانوسیلیس، 4/39 درصد گزارش گردید. مدول گسیختگی، مدول الاستیسیته، سختی و فشار موازی الیاف در سطح تیمار با nc نسبت به نمونه شاهد، به ترتیب 1/13، 2/33 ، 0/10 و2/77 درصد، افزایش یافته است. مقاومت به پوسیدگی نمونه های تیمار شده نسبت به نمونه های شاهد افزایش یافت، به طوریکه بیشترین کاهش وزن در نمونه های شاهد، 2/29 درصد بود ولیکن در نمونه های اشباع شده با nc، nst، st و ns به ترتیب 95، 8/93، 7/90 و 7/86 درصد نسبت به شاهد کاهش یافت.