از ویژگی های بارز هنراسلامی در ایران، نقش مایه های تزئینی آن می باشد. عناصر تزئینی در تمامی هنرهای اسلامی متجلی بوده است و از جایگاه درخور توجه ای برخوردار است. سفالینه های مینائی قرن 6 و7 ه.ق نیز مجموعه ای غنی از نقش مایه ها و نگاره های تزئینی می باشد که توجه به جزئیات و از جمله تزئینات لباس پیکره های نقوش در ظروف از خصوصیات منحصربه فرد آن می باشد. در این پژوهش با نگاهی به سفالینه های مینائی و تأکید بر نقوش تزئین شده بر البسه پیکره های انسانی ظروف، طراحی و ساخت نقش برجسته سفالی مدنظر قرار گرفت که در آن با استفاده از ماده گل به دلیل قابلیت شکل پذیری بالای آن و انتخاب نقش برجسته برای ارائه هر چه بهتر نقوش بر روی آن بکار گرفته اند. به دلیل اهمیت این دوره ی تاریخی پژوهش حاضر توصیفی- تاریخی می باشد و در پایان می توان از این نوشتار این گونه استنباط کرد که با شناسایی نقوش مزین یافته بر پیکره های نقاشی شدهبرظروف مینایی و نحوه تحلیل و ترکیب بندی آن ها که بر پایه موازین خاص بر قرار بوده، در طراحی و ساخت سفال معاصر به گونه ای انجام گیرد که علاوه بر ماهیت و ویژ گی های بارز نقوش، آنها را با زندگی و سلیقه معاصر هماهنگ کرد. کلید واژگان: نقش برجسته، نقش مایه، نقوش لباس، ظروف مینایی، سلجوقی، ایلخانی