هدف پژوهش حاضر بررسی تاثیر قصه گویی مبتنی بر ایفای نقش بر افزایش همیاری،ابراز وجود و خویشتنداری دانش آموزان پایه سوم ابتدایی در شهر تهران بود. روش تحقیق نیمه آزمایشی و طرح تحقیق، پیش آزمون و پس آزمون، با گروه آزمایش و کنترل بود. جامعه آماری این پژوهش شامل دختران پایه سوم ابتدایی منطقه 1 تهران هستند. که از مجموع مدارس منطقه 1 تهران یک مدرسه به صورت تصادفی انتخاب و از بین کلاس های پایه سوم دوکلاس به صورت تصادفی انتخاب شدند و آزمون مهارت اجتماعی (ssrs) (که اعتبار آن با استفاده از روش همسانی درونی (آلفای کرونباخ) بالاتر از 70% (تا 96%) و روائی آن توسط تحلیل عامل بررسی شده و روائی سازه و همزمان آن مطلوب شناخته شده است) بر روی دانش آموزان 2 کلاس توسط معلم اجرا شد. و از 1 کلاس 8 نفر به طور تصادفی از بین دانش آموزانی که نمره مهارت اجتماعی آنها پائین تشخیص داده شدند انتخاب و در گروه آزمایش قرار گرفتند و از کلاس دیگر، 8 نفر با همین روش انتخاب و در گروه کنترل قرار گرفتند. سپس متغیر مستقل که شامل قصه گویی مبتنی بر ایفای نقش بود با استفاده از 11 قصه که بر 11 ویژگی که مربوط به مولفه های ابراز وجود، همیاری و خویشتنداری (از زیر مولفه های مهارت اجتماعی) بودند در 12 جلسه، با استفاده از روش ایفای نقش با همکاری محقق و دانش آموزان، در گروه آزمایش اجرا گردید و گروه کنترل هیچ مداخله ای صورت نگرفت، بعد از پایان جلسات قصه گویی، بعد از دو هفته مجدداً یک پس آزمون برای دو گروه آزمایش و کنترل اجرا شد، بعد از جمع آوری پرسشنامه ها، داده ها در بخش آمار توصیفی (با استفاده از شاخص های فراوانی، گرایش مرکزی و پراکندگی) و بخش آمار استنباطی با استفاده از آزمون manova مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت و نتایج بدست آمده حاکی از آن بود که قصه گویی مبتنی بر ایفای نقش در افزایش نمره کلی مهارت اجتماعی تأثیر داشت و درباره زیرمولفه های آن:قصه گویی مبتنی بر ایفای نقش باعث افزایش ابراز وجود شد ولی تاثیر متغیر مستقل بر دو مولفه همیاری و خویشتنداری معنادار نشد.بر این اساس می توان نتیجه گیری کرد که قصه گویی مبتنی بر ایفای نقش توانسته است بر افزایش مهارت های اجتماعی کلی و زیر مولفه ابراز وجود دانش آموزان ابتدایی تاثیر گذار باشد.