پژوهش حاضر با عنوان «میراث فرهنگی در سیاست های فرهنگی جمهوری اسلامی ایران»، در پی مطالعه و فهم معانی پنهان یا آشکار موجود در سیاست های فرهنگی مربوط به میراث فرهنگی در ایران پس از انقلاب اسلامی، بررسی ویژگی های آن و ارائه ی نگاهی بدیع در این زمینه است. برای رسیدن به این هدف قوانین، آیین نامه ها و مصوبات موجود در این حوزه، مورد تحلیل قرارگرفته است. در این پژوهش از روش تحلیل محتوای کیفی استفاده شده است. بر اساس یافته های پژوهش به یک سنخ-شناسی (4دوره) از سیاست های فرهنگی جمهوری اسلامی در حوزه میراث فرهنگی دست یافتم. این دوره ها را می توان با توجه به ویژگی های بدست آمده از آنها به صورت ذیل نام گذاری کرد: دوره اول(1357-1368): دوره سیاست گزاری ذره ای یا حداقلی؛ دوره دوم (1368-1376): دوره سیاست گزاری مبتنی بر زمینه-سازی برای توسعه فرهنگی؛ دوره سوم (1376-1384): دوره سیاست گزاری مبتنی بر توسعه ی فرهنگی همه جانبه؛ دوره چهارم (1384-1389): دوره سیاست گزاری توریستی در زمینه میراث فرهنگی.