موفقیت برنامه های اصلاحی با هدف نهایی بهبود عملکرد محصول بخاطر فقدان درک روشن از اساس مولکولی تنش شوری تاکنون چندان چشمگیر نبوده است. اصلاح خاک، زهکشی وکنترل آبیاری اگرچه قادر به تقلیل میزان گسترش خاک های شور است، با این حال هزینه های مهندسی و مدیریتی آن بالا است. یکی دیگر از راه های ایجاد گیاهان متحمل به شوری از طریق روش های مرسوم اصلاح نباتات است . بهبود صفات متحمل به شوری به دلیل اینکه این نوع صفات کمی هستند و توسط تعداد زیادی ژن کنترل می شوند از طریق اصلاح نباتات کلاسیک با مشکلاتی همراه بوده است که بخشی از این مشکلات با بکارگیری روش های نوین بیوتکنولوژی و مهندسی ژنتیک مرتفع می شود. در زمینه بیوتکنولوژی شناخت ژن های دخیل در تحمل به شوری از منابع مناسب یکی از رویکردهای ابتدایی در زمینه گیاهان متحمل به شوری است. در این میان گیاهان سازگار با زمین های شور یا به اصطلاح هالوفیت ها بهترین منبع برای ژن های متحمل به شوری هستند. هالوفیت ها گیاهانی هستند که در محیط های دارای 200 میلی مول نمک یا بیشتر می توانند زنده بمانند و قابلیت تکثیر خود را حفظ کنند. این گیاهان حدود 1 درصد از فلور جهان را تشکیل می دهند. لذا در راستای این امر معرفی و آنالیز ژن های دخیل در فرایند تحمل گیاهان هالوفیت که مهمترین آنها ژن های کدکننده ی آنتی پورتر ها و ترانسپورتر ها، ژن هایی دخیل در بیوسنتز ترکیبات اسمولیت و ژن های کدکننده آنزیم های از بین برنده رادیکال های آزاد می باشند،گام موثری در استفاده از این ژن ها در تولید سازه های ژنی مناسب برای استفاده در فرایند تولید گیاهان تراریخته متحمل می باشد